Alles op tijd

Een eenvoudige (hoewel veeleisende) sportactiviteit die door kinderen wordt beoefend, volstaat niet meer. Om de gekke ritmes van extra-scholastieke verplichtingen te volgen, om tegemoet te komen aan de verwachtingen van ouders, sportcentra, de maatschappij en de kinderen zelf (door reflexen), komt het steeds vaker voor, al vanaf de leeftijd van 7/8 jaar, de praktijk van fysieke activiteit op een concurrerend niveau . Persoonlijk vind ik de betrokkenheid (en het woord zelf "agonismo") ongepast voor deze groeiende periode, waarin het kind al bezig is met het leren van nieuwe lesbegrippen, het betreden van de basisschoolgemeenschap, de dynamiek van relaties met leeftijdsgenoten en met volwassenen (buiten de familie-eenheid); al zo geforceerd tot ontoereikende en excessieve ritmes en inputs voor zijn tijd, evenals voor zijn fysieke structuur.

Het is geen kwestie van verzet, die is er! Het is een kwestie van betrokkenheid, verantwoordelijkheid, prestaties, verwachtingen, zowel fysiek als mentaal. Kinderen vinden altijd de kracht in hun oneindige energie, maar ze komen uitgeput uit, uitgeput door die heersende activiteit die hen verhindert om de geest en ziel te voeden, een fundamenteel element in deze periode, voor een volledige en serene groei.

Agonisme, beter tijdens de puberteit

Alleen vanaf 12 jaar begint geschikt te zijn (en duurzaam - en alleen als het een keuze is die gedicteerd wordt door passie en erg gewenst is door de jongen!) Intense competitieve activiteit, die de jongere zowel fysiek als fysiek voorbereidt op het wennen aan de 'toewijding, doorzettingsvermogen, de grenzen van het eigen lichaam kennen en ze overwinnen (wanneer en waar mogelijk!), sterke en diepgaande banden met teamgenoten aangaan of met hun coaches trainen om te wennen aan overwinningen en nederlagen.

Als de gestructureerde activiteit, in deze periode, de jongens op een zeer positieve manier kan vormen, kan hun "overtollige" energie, typerend voor de puberteit, worden omgezet in toewijding en vastberadenheid, dit alles zolang je niet teveel verwaarloost. het intellectuele, spirituele en culturele deel van de jonge persoon!

Steiner-pedagogiek en competitieve sportactiviteit

Noem enkele aanwijzingen voor de pedagogie van Steiner :

- competitieve sportactiviteiten worden alleen aangegeven vanaf de derde periode van zeven jaar, gecontra-indiceerd voordat ze intensief omgaan met lichaam en geest met zware dagelijkse training;

- de sport die op competitief niveau wordt beoefend in de tweede periode van zeven jaar kan schadelijk zijn voor de fysieke structuur van het kind / de jongere, waardoor in veel gevallen spierverstrakking ontstaat;

- naast fysieke betrokkenheid, moeten we ook het zielaspect beschouwen: de tweede periode van zeven jaar is nog niet de tijd van individualiteit die concurreert en zichzelf opvoert tegen een andere individualiteit;

- de tweede periode van zeven jaar is de tijd van harmonie, van gemeenschap, van de groep, van dingen die harmonieus zijn gedaan, op een natuurlijke en spontane manier zonder te forceren dat stijfheid van lichaam en ziel zou kunnen creëren;

- competitieve games (in de zin dat de ene wint en de andere verliest) maken deel uit van de normale dynamiek van alle leeftijden, maar dit mag niet de kracht zijn die pedagogisch wordt gebruikt om te stimuleren;

- het is niet uitnodigend voor kinderen / tieners om zich in te zetten voor winst en daarom de beste te zijn die hen helpt;

- de belangrijkste verplichting zou moeten zijn om momenten van spel, plezier, sport te leven, zelfs in een competitieve zin, maar zonder dat dit een mythe is.

In alle gevallen moet elke activiteit op het juiste moment en op de juiste manier worden uitgevoerd, door de juiste sport te kiezen, wat effectief leidt tot een verbetering van de individuele kenmerken en de fysieke / constitutionele kwaliteiten van het kind.