De Tibetaanse geneeskunde is gewijd aan de preventie en behandeling van het organisme door te werken aan de oorsprong van de oorzaken en gevolgen van de ziekte. Laten we het beter uitvinden.
Wat is de Tibetaanse geneeskunde
Tibetaanse geneeskunde kan worden gedefinieerd als een natuurlijke, holistische medische wetenschap, gericht op de behoeften van lichaam, geest en ziel op een geïntegreerde manier. De doelen van de Tibetaanse geneeskunde zijn voornamelijk preventie en behandeling . Het voorkomen van pathologieën wordt opgevat via een levensstijl en een correct dieet. De meeste ziekten van onze leeftijd zijn volgens deze medische school te wijten aan onevenwichtige mentale toestanden, verkeerde levensstijlen en verkeerde diëten. Alles roteert, volgens de Tibetaanse geneeskunde, rond de harmonie tussen fysiologische energieën. De remedie, wanneer de ziekte eenmaal is ontstaan, komt tot uiting in de behoefte om het verloren gegane evenwicht te herstellen door in te werken op de oorzaak van de oorzaken en de gevolgen van de ziekte.
Wat de diagnostiek betreft, heeft de Tibetaanse geneeskunde drie methoden, namelijk observatie, palpatie en medische geschiedenis . De waarneming concentreert zich op de vorm en het profiel van het lichaam van het subject, op de kleur van de huid en tong, naast de kleur van de urine (de analyse van urine in het TM-corpus is een ongelooflijk complex aspect.) De palpatie is geconcentreerd over pulslezing (oosterse pulsologie) en over de druk van specifieke punten (richtpunten), direct verbonden met specifieke organen en stemmingen. De anamnese bestaat uit een gesprek met de patiënt, gericht op het vinden van informatie over gewoonten, voeding, symptomen en ga zo maar door.
De geschiedenis en oorsprong van de Tibetaanse geneeskunde vinden hun oorsprong in het land Tibet, in de lokale cultuur en in de geest van het Tibetaanse volk. Op deze manier wordt het gekarakteriseerd door een volledig filosofisch en kosmologisch systeem, evenals door een systeem van subtiele anatomie geassocieerd met spirituele oefeningen. Ondanks dat het een van de oudste ethnomedicijnen ter wereld is, wordt de Tibetaanse geneeskunde nog steeds toegepast in de hedendaagse maatschappij. Huidig onderzoek in de medisch-wetenschappelijke wereld van vandaag bevestigt de buitengewone voordelen van deze oude oosterse wetenschap.
Wist je dat er 5 Tibetaanse meditatie-riten zijn? Ontdek hier hoe u het doet door hier te klikken!
Voordelen en contra-indicaties
In de Tibetaanse geneeskunde worden de oorzaken van een ziekte ingedeeld in primaire en secundaire. Die primaire zijn destructieve emoties, zoals woede, agressie, verlangen, haat, gehechtheid, verlangen, onwetendheid, luiheid en mentale verwarring. De secundaire oorzaken houden verband met factoren zoals voeding en verkeerde leefgewoonten of seizoensgebonden klimatologische factoren, die gelijktijdig optreden. Therapie in de Tibetaanse geneeskunde is verdeeld in vier maxi-gebieden, bestaande uit voedingsleer, aanpassing van gewoonten en levensstijl, medicijnen en externe therapieën. Tibetaanse diëtetiek is een zeer complexe wetenschap. In principe zou elk individu zijn of haar humorale typologie moeten leren, om te voldoen aan een dieet gericht op het behoud van zijn evenwicht. Het dieet kan daarom worden voorgeschreven om verschillende vormen van onbalans, van een warme of koude aard te corrigeren, of om in te grijpen op een precieze pathologie met betrekking tot de Three Humors .
De aandacht voor levensstijl huist in plaats daarvan in aandacht voor het aanpakken van vreemde fases van ons leven. Volgens de Tibetaanse geneeskunde mag de kwaliteit van momenten als ontwaken, slapen, eten, zitten, lopen en werken niet over het hoofd worden gezien. Het is niet alleen een kwestie van oefeningen die gerepliceerd moeten worden, maar van een geweten dat je zelf kunt maken, namelijk dat je in een context geplaatst wordt, dat je een plek hebt tussen de natuur en de kosmos. Daarnaast wordt het belang van Tibetaanse meditatie benadrukt. Wat geneesmiddelen betreft, gebruikt de Tibetaanse farmacopee kruiden en planten op basis van hun therapeutische eigenschappen. Het maakt ook gebruik van een grote verscheidenheid aan minerale stoffen en een klein aantal stoffen afkomstig van dieren. Fundamentele variabelen van de Tibetaanse farmacopee zijn de smaken en het potentieel van de stoffen. De remedies kunnen komen in de vorm van pillen, poeders, afkooksels, concentraten, crèmes of lotions. De externe therapieën, om te voltooien, zijn er vele, allemaal aangepast aan het herstel van de drie Humors. Een van de bekendste is de Ku Nye-massage, de harmonische massage met de Tibetaanse bel, acupunctuur, moxibustion, cupping, balneotherapie met kruiden, aderlatingen, hittecappressen en een stok.
Voor degenen die de Tibetaanse geneeskunde gebruiken
De Tibetaanse geneeskunde, door middel van diagnostiek en externe therapieën, blijkt in staat om elke vorm van stoornis of pathologie te genezen en wordt toegepast op de gezondheid van het individu vanaf de eerste levensjaren, die het gedurende het hele bestaan vergezelt. Deze opvatting, meestal traditioneel, wordt meer en meer bevestigd door wetenschappelijke studies en westerse onderzoeken, die het belang en de effectiviteit van de principes die ten grondslag liggen aan de Tibetaanse geneeskunde onderstrepen, en integendeel sommige externe praktijken veroordelen vanwege hun invasiviteit. Als geïntegreerd gezondheidszorgsysteem biedt de Tibetaanse geneeskunde een ander medisch perspectief op gezondheid. Net als andere wetenschappelijke systemen moet het Tibetaanse medicijn in zijn eigen termen worden begrepen, net zoals de context van objectief onderzoek moet worden begrepen. In de praktijk kan de Tibetaanse geneeskunde ook een andere benadering bieden voor westerse mensen om geluk te bereiken door gezondheid en balans.
De wet in Italië en in het buitenland
De studie van de Tibetaanse geneeskunde omvat de verwerving van een enorme kennis van anatomie en fysiologie, embryologie, pathologie, diagnostische en therapeutische methoden, waaronder een zeer uitgebreide kruidengeneeskunde en een breed scala aan lichaamstherapieën die 'extern' worden genoemd, nog steeds weinig bekend in het westen. De verwerving van astronomische begrippen is ook fundamenteel. Moderne cursussen Tibetaanse geneeskunde proberen de traditionele relatie tussen leerkracht en leerling opnieuw na te bootsen door een lange leerperiode. De klassieke opvatting van leren en training is aangepast aan de behoeften van de moderne westerse samenleving, op een manier die de bevoorrechte relatie van de discipel met de monnik verdraait. Desondanks is er veel belangstelling voor deze praktijken, verspreid via verschillende algemene en specifieke cursussen die worden georganiseerd door talloze Tibetaanse, lokale en internationale medische scholen.
In ons land is het voorstel van de Tibetaanse geneeskunde echt heterogeen. Er is een belangrijke aanwezigheid van scholen en instituten, zowel lokaal als nationaal en internationaal. Het educatieve aanbod is ook gevarieerd en professioneel, ondanks de aanwezigheid van kleine cursussen gericht op vakken die geïnteresseerd zijn in technische specificaties. De Tibetaanse geneeskunde bestaat uit een medisch, filosofisch, religieus en astronomisch corpus dat te groot is voor één persoon. In de traditionele opvattingen over leren zou een student er bijna 80 jaar over doen om het onderwerp onder de knie te krijgen. Ten koste van deze overweging suggereert de verscheidenheid aan cursussen, seminars en scholen op ons grondgebied echter positieve feedback van de Italiaanse bevolking .
Curiosa over de Tibetaanse geneeskunde
De eerste Tibetaanse medische school werd gesticht in de 8e eeuw. Volgens de legende veinsde de Tibetaanse koning Trisong Deutsan ziek om de vaardigheden van buitenlandse artsen te testen. Opgevolgd door de bekwaamheid van negen artsen die naar het paleis kwamen om voor zijn gezondheid te zorgen, drukte de soeverein zijn wens uit om deze tradities in zijn Tibet te verspreiden. De negen artsen kregen privileges en rijkdom in ruil voor het aanleren van medische kennis aan jonge Tibetanen. In Tibet is er een groot respect voor artsen die afkomstig zijn uit de medische traditie van een familie . Deze traditie stamt uit de 7e-8e eeuw, toen veel artsen uit Arabische en trans-Aziatische landen Tibet bezochten, en hun medische tradities bekend maakten. De discipelen van deze artsen hebben deze disciplines van vader op zoon doorgegeven en het leven geschonken aan het corpus van de Tibetaanse geneeskunde. Verschillende documenten vertellen ons vooral over belangrijke families, Drangti, Nyapa Choesang en Yuthok . Zelfs vandaag, in de dorpen en kleine steden van Tibet, overleeft een medische praktijk van de mondelinge traditie genaamd mengag, gebaseerd op de familie-afstamming.
