Oorzaken en symptomen van cystitis
Cystitis is een acute of chronische infectie van de blaas . Micro-organismen komen in de meeste gevallen aan op dit orgel door op te stijgen, afkomstig van de urethra of uitwendige genitaliën.
Cystitis komt vaker voor bij het vrouwelijk geslacht vanwege de grotere beknoptheid van de urethra en de mogelijke herhaling van vulvovaginale infecties. Wanneer het aanwezig is, manifesteert het zich met frequent, pijnlijk en zeldzaam urineren, een brandend gevoel bij urineren, onvolledige lediging en / of gewicht in de schaamstreek. De aanwezigheid van koude rillingen, gevolgd door hoge koorts en zweten, lage rug en buikpijn, wijst op een stijging van de infectie naar de nier en het progressieve begin van een pyelonefritis .
De blaas is echter meestal erg resistent tegen infecties, die daarom meestal kunnen optreden na predisponerende aandoeningen die de stagnatie van urine bevorderen, zoals bijvoorbeeld voorkomt bij mensen in het geval van prostaathypertrofie; zelfs het bestaan van infectieuze / inflammatoire verschijnselen die naburige darmorganen beïnvloeden, zoals colorectaal en appendix, kan het voorkomen van perioden van cystitis door contiguïteit begunstigen.
De chronische vorm is heel vaak het resultaat van een acute verwaarloosde of slecht behandelde vorm: daarin kan de blaas zichzelf zweren of verharden en niet-uitrekbaar maken, of ze kunnen gevormd worden in het binnenste van de gezwellen (granulaire, polypoïde, folliculaire en cystische cystitis).
Traditionele therapie gebruikt, in de acute vormen, gerichte antibioticatherapieën en als gevolg van een cultureel onderzoek, therapieën die vaak de terugkeer van de symptomen bevorderen, ook voor de modificatie van die darmflora, die vaak het beste bolwerk vormt voor de herhaling van de infecties.
Dezelfde antibiotica worden vaak gebruikt bij constante doseringen, maar zeker lager, alleen al om de voortdurende herhaling van infecties te voorkomen, worden in de chronische vormen, en altijd in dezelfde, natuurlijke stoffen gebruikt die in staat zijn om in te werken op de lipidefilm van de blaaswand of over de mate van zuurgraad van het milieu, in het bijzonder bij abacterische cystitis, met name gebruikelijk in vrouwelijk geslacht na de menopauze.
Homeopathische geneesmiddelen tegen cystitis
Bij acute cystitis zijn er veel homeopathische middelen die gewone antibiotica kunnen vervangen met dezelfde werkzaamheid maar minder bijwerkingen, gebaseerd op de prevalentie van één symptomatologie in plaats van een andere:
- Cantharis is de belangrijkste remedie van de vormen waarin de brandende sensaties de overhand hebben bij het urineren, en van die hemorragische vormen die een initiële laesie van de orgelwand aangeven;
- Mercurius wanneer de patiënt weinig en vaak urineert, en in alle vormen die een progressieve aantasting van de nierfunctie vertonen;
- Sepia is geïndiceerd in die vormen waar het voornamelijk het gevoel van lokale zwaarte is en de onderbuik, die de betrokkenheid van de blaas uitdrukt;
- Ten slotte wordt Staphysagria gebruikt bij de wittebroodswekencystitis en in die vormen waarin het brandende gevoel ophoudt te urineren.
Wanneer de infecties dan constant worden veroorzaakt door een bacterie die de gebruikelijke en vaak onschadelijke gastheer van ons organisme is, is Escherichia coli, een atypisch homeopathisch middel, vaak geïndiceerd en succesvol en meer dan iets anders specifiek voor dit type infectie, dat is het Colibacillinum .
Bij chronische cystitis is de homeopathische methode zeker degene die het meest kans van slagen heeft, omdat een analyse die gericht is op het hele organisme, en dus niet alleen op het orgaan dat de plaats van de pathologie is, ons altijd zal toelaten zich te identificeren in predisponerende condities die stroomopwaarts van deze worden geplaatst, of die ook zijn gekoppeld aan de specifieke wervellichamen, de werkelijke omstandigheden die moeten worden behandeld om een echt effectieve genezing te bereiken.
In feite veronderstelt de overmatige uitputting van de hepatobiliaire functie vaak een congestie in de loop van de tijd van de bekkenorganen die veranderingen van de darmflora en veranderingen in lokale omstandigheden veroorzaakt, waardoor de proliferatie van micro-organismen wordt bevorderd, vaak slechts zwak pathogeen; andere keren veroorzaken herhaalde houdingsveranderingen verkeerde uitlijningen en uitsteeksels van de tussenwervelschijven, vooral op het lumbale niveau, waar de complexe neurologische systemen die de functie van de bekkenorganen reguleren worden gevonden.
Uiteindelijk kan daarom in de chronische vormen de enige lokale benadering - die in de homeopathie aanwijsbaar is, zoals de traditionele geneeskunde, alleen in acute vormen - op de lange termijn geen uitstekende resultaten opleveren, omdat het uiteindelijk naburige functionele aspecten verwaarloost en zeker de voorkeur geeft aan het begin van symptomen van de blaas.
