Volwassen slaap wordt gekenmerkt door een monofasische en circadiane cyclus en heeft een gemiddelde duur van 7-8 uur. Niet alle onderwerpen zijn hetzelfde: sommige mensen zijn meer serotine, anderen ochtend. Laten we het beter uitvinden.

Monofasische circadiane cyclus van volwassen slaap

Met een volwassene bedoelen we een man of vrouw die een leeftijd heeft bereikt waarop de fysieke groei is gestopt, wat volgens de geneeskunde ongeveer 20 jaar is.

Naast de definities, wordt de slaap van volwassenen, in gezonde omstandigheden, gekenmerkt door een monofasische en circadiane cyclus : het betekent dat de slaap in een enkele cyclus wordt samengeperst en niet gefragmenteerd is, en respecteert een slaap-waakritme van ongeveer 24 uur .

Slaap en slaap zijn nauw met elkaar verbonden en afhankelijk van elkaar, in een wederkerige relatie. Ze geven leven aan een homeostatisch proces waarbij de duur van het ontwaken de neiging tot slapen beïnvloedt.

Het circadiaanse ritme is een soort endogene biologische klok, die overeenkomt met natuurlijke cycli zoals dag-nacht afwisseling en wordt beïnvloed door stimuli zoals licht en duisternis, of het verhogen en verlagen van de temperatuur.

Deze biologische klok bevindt zich in de hypothalamus, precies in de suprachiasmatische kern (SCN). Door zicht krijgt de SCN informatie over de aanwezigheid van licht en de duur ervan en deze wordt op zijn beurt doorgegeven aan de epifyse, een klier die melatonine afgeeft, een fundamentele regulator van het slaap-waakritme. In optimale omstandigheden, slaap bij volwassenen duurt ongeveer 7-8 uur.

Op basis van de homeostatische en circadiane processen, is het mogelijk om het chronotype te parametriseren, dat wil zeggen om de relatie tussen de interne biologische klok en de externe klok te definiëren.

Als de twee systemen in evenwicht zijn en het subject dan wijdt aan een deel van de slaap tussen de h. 23.00 uur en de h. Ongeveer 7, 00 wordt beschouwd als een normaal chronotype. Als de endogene klok te laat is met betrekking tot de externe tijd, spreken we over het onderwerp serotino of cronotipo "uil", waarvoor de wake tot laat duurt.

Wanneer in plaats daarvan de externe klok naar de interne wordt vertraagd, is het onderwerp 's ochtends, of chronotype "leeuwerik" . Deze kenmerken zijn volledig individueel en van genetische aard: als de tijdsverschillen aanwezig en constant zijn, vallen de chronotypes binnen de norm, integendeel, we worden geconfronteerd met een pathologische toestand.

Lees meer over de circadiaanse ritmes en de bi-logische klok van het lichaam

Fysiologie van slaap bij volwassenen

Zoals gezegd kan de slaap van een volwassene ongeveer 7 of 8 uur duren, gedurende welke de hersenactiviteit nog steeds manifest is. Door middel van zeer nauwkeurige laboratoriumonderzoeken, zoals polysomnografie, was het mogelijk om de structuur van de slaap te analyseren.

Met dit examen, dat ook bestaat uit elektro-encefalogrammen, elektro-oculogrammen en elektromyogrammen, worden hersengolven en hun afwisseling, de beweging van de ogen en de mate van spierspanning en de variaties daarvan bestudeerd.

Daarnaast worden de hartslag, oro-nasale en thoraco-abdominale ademhaling, ademhalingsgeluid, zuurstofverzadiging, ledematenbeweging en lichaamspositie gemonitord: een volledige screening. Door al deze parameters te bewaken, was het mogelijk om een ​​macrostructuur van de slaap te identificeren, onderscheiden in de Niet-REM-fase en de REM-fase.

De N-REM fase is verdeeld in vier fasen waarin de slaap verschillende niveaus van diepte bereikt en in het algemeen wordt gekenmerkt door een progressieve vertraging van de hersen-, hart- en ademhalingsactiviteit, een lichte afname van de spierspanning en langzame, soms afwezige oogbewegingen. De REM-fase, aan de andere kant, heeft betrekking op snelle en intense hersenactiviteit, een toename van hart- en ademhalingsfrequentie, met onregelmatige schommelingen, totale spieratonie en snelle oogbewegingen.

Het resulterende hypnogram laat zien dat de slaap van een volwassene begint met de N-REM-fase en met een geordende afwisseling van Alpha, Theta en Delta hersengolven en een afdoende REM-fase, waarbij de terugkeer van Alpha- en Beta-golven alternerend is alle Theta, om de cyclus te sluiten met een gemiddelde duur van 90 minuten. Deze complete cyclus wordt ongeveer 4 of 5 keer herhaald tijdens monofasische slaap.

De polysomnografie maakt het mogelijk om ook de microstructuur van N-REM slaaponderscheidende CAP (Cycling Alternating Pattern) slaapperioden te bestuderen, gekenmerkt door snelle oscillaties tussen diepe slaap en lichte slaap, waarbij het waarschijnlijk is dat onmerkbare micro-ontwaken en slaapperiodes voorkomen Niet-CAP, waarbij de tracering homogeen is en de slaap voortdurend diep is.

Slaapstoornissen bij volwassenen

Door middel van polysomnografie is het mogelijk om de kwaliteit van de slaap te verifiëren: veranderingen van macro-stromen en microstructuren duiden op een kwalitatieve modificatie, zelfs in de afwezigheid van een objectieve kwantitatieve slaapdeprivatie.

Vaak zijn de oorzaken te wijten aan omgevingsfactoren en circadiane problemen: bijvoorbeeld degenen die in ploegendienst werken en de slaap in daglicht moeten herstellen en verschillende kunnen veranderingen op het niveau van de microstructuur vertonen.

De CAP-index neemt toe, waardoor de onbalans in de slaap verslechtert en als de slaapstoornis blijft bestaan, wordt een vicieuze cirkel in werking gezet die de verdere toename van de CAP- snelheid veroorzaakt , waardoor ook veranderingen in de macrostructuur worden veroorzaakt, diepe N-REM-slaap wordt veranderd en slaap lijkt gefragmenteerd te zijn door talloze ontwaken die doorgaan.

Het effect is een vermindering van de slaap, dus een hybride tekort, zowel op kwalitatief als kwantitatief niveau .