De groten herkennen ze omdat ze er niet naar verlangen om er zo uit te zien. Ze blaffen niet, ze gebruiken niet het persoonlijke voornaamwoord geweigerd in de eerste persoon, ze luisteren. Naomi Milne, een professional van een moderne dans- en danstherapeut met een lange ervaring, is zo. Je kunt er geweldig uitzien in de ogen, omdat ze hetzelfde doen met jou. Ze komen over de hele wereld en brengen hun talent, hun kunst.

"De beweging die wil gebeuren". Dit is waar Naomi Milne naar op zoek is en waarnaar ze altijd heeft gezocht. Alsof het gebaar een openbaring was, zelfs als mensen die niet bij het etiket passen de grens tussen normaliteit en tekort schetsen.

De beweging overweldigt de labels omdat het een universele taal is, waarvan Milne overtuigd is.

Na jaren van training in New York en Colorado op het gebied van moderne dans en de beweging toegepast op de psychologie, verhuisde Naomi Milne naar Londen, waar het nationale gezondheidssysteem de activiteiten van de danstherapie financiert. We zijn in 1979, in die periode zijn er nog steeds geen echte danstherapietrajecten in het Verenigd Koninkrijk. Vanaf dat moment en tot vandaag heeft Naomi haar leven gewijd aan de studie en het onderzoek in de sector van de dans-bewegingstherapie.

Om diegenen te maken die het contact met het lichaam hebben verloren of degenen die het niet beheersen helemaal dansen, degenen die geen onderscheid maken tussen echt en onwerkelijk ...

Voordat ik aan het interview begin, wil ik je iets vertellen, als ik kan, een detail dat relevant kan zijn: voordat ik met deze mensen werk, stel ik nooit vragen over hun problemen. Het wordt toevallig op de hoogte gebracht, dat iemand het medisch dossier deelt, maar in het algemeen vermijd ik dergelijke vragen, omdat de antwoorden obstakels zouden zijn voor mijn werk, beperkingen.

Als ik les geef, werken mijn zintuigen, iedereen. Ik ben niet geïnteresseerd in diagnoses, catalogiseren, pathologieën; tijdens de lessen zoek ik naar de authentieke beweging binnen het systeem van de persoon .

Je werkte met schizofrene mensen. Vaak hebben de geneesmiddelen die door het conventionele zorgsysteem worden gebruikt om deze aandoening te behandelen bijwerkingen zoals slaperigheid of gewichtstoename, die allemaal van invloed zijn op de kwaliteit van de relatie met uw lichaam. Komt het dan voor dat een danstherapeut merkt dat hij zelf tegen de remedie moet vechten?

Ik heb nooit de symptomen of bijwerkingen gestopt. Ik zoek de persoon achter of onder de bijwerkingen van pillen, medicijnen; er is altijd een glimp die ons in staat stelt om te zien, voorbij de geïnduceerde consequenties. In de persoon zoek ik dus naar de authentieke beweging die zich natuurlijk wil manifesteren.

Maar deze zelfde medicijnen verzachten mogelijke gewelddadige reacties, ze kalmeren stemmen die tot masochistische acties leiden.

Ja, en ik kan je vertellen dat ik altijd heb gewerkt in de aanwezigheid van gezondheidswerkers die constant in de gaten hielden. Maar dit is niet waar het om gaat. Eenvoudig gezegd, medische zorg is niet de vijand.

Het vooruitzicht voor mij is niet om te beslissen of de medicijnen goed of slecht zijn. Ik ga verder en daar wordt het land interessant. Als ik niet geloofde in het feit dat iedereen zich kan bewegen, had ik dit werk niet kunnen doen.

Lukt het in je lessen dat deze mensen samen dansen?

Nee, ik leid niet in deze richting, tenzij degenen met wie ik werk spontaan gaan. In het algemeen zijn mijn lessen geschikt voor meer mensen, maar het werk is individueel, alleen om te voorkomen dat een over-stimulatie wordt toegevoegd.

Is het werken met mensen met een handicap de beweging in de afwezigheid van motorische mogelijkheden brengen?

Gehandicapte mensen zijn beperkt in uitvoering, maar kunnen de beweging voelen . Aan het begin van mijn lessen zit de positie vaak, mijn stemgidsen, vraagt ​​welk deel van het lichaam aanvoelt en welk niet. Woorden brengen het zoeken naar sensatie over.

Ik leer niet mensen te repareren die sommigen zien als vastzittende mechanismen, nee. Ik volg mijn lessen in danstherapie geïnspireerd door een bepaalde vorm van geloof: geloof in het lichaam, het lichaam begrepen als een entiteit die naar eenheid streeft, die zichzelf wil maken.

In een les voor danstherapie wordt taal daarom ook belangrijk. Heb je geleerd om het efficiënt te gebruiken of is het een persoonlijk geschenk?

Beide dingen geloof ik, plus een derde variabele: er is geen geldige dansleraar die zelf geen leerling is en vaak lessen volgt van andere collega-danstherapeuten. Je moet danstherapie lessen krijgen ; ontvangen is over het algemeen heel belangrijk, het veronderstelt openheid.

Danstherapie en dans-bewegingstherapie werken op het zenuwstelsel met opmerkelijke resultaten. Wat is de relatie tussen beweging en onze kostbare morfofunctionele eenheid die bio-elektrische signalen verwerkt?

Ik zou zeggen dat het zenuwstelsel zelf, als vloeiend en dynamisch, een dans is . De dans die daar leeft.

Een citaat van Nureyev: "Een stap twee is een liefdesdialoog: hoe kan een gesprek bestaan ​​als een van de twee stom is?"

Dit is de ervaring van de grote danseres die Nureyev was. Vanuit mijn perspectief zou ik zeggen dat het precies in die stilte is dat mijn werk begint. Deze stilte na, is de roeping die nieuwsgierigheid opwekt. Luister naar wat je niet voelt om een ​​realiteit binnen te dringen die niet wordt uitgedrukt in de conventionele taal, maar door verschillende communicatieve manieren gaat.