In de afgelopen jaren hebben yogadocenten zich uitgebreid ontwikkeld en zijn ze ook met enige gemak door sommige scholen opgeleid. Dit lijkt misschien een goede zaak die Yoga op het eerste gezicht een grotere verspreiding geeft en anderen helpt, maar tegelijkertijd verwart het de uiteindelijke ontvangers, de studenten, die van hun Leraren ontvangen wat ze waarschijnlijk zelf niet hebben geleerd. Wat hebben ze echt geleerd over yoga? Wat zijn ze echt volwassen geworden en voor hen gedaan als een implementatie-ervaring? Hebben ze zich kunnen bevrijden van het bedrog van illusie? Zijn ze vrij van gehechtheid en een gevoel van jaloezie? Weerspiegelen ze eerst de spirituele en universele waarden van yoga? Ben ik het eerste voorbeeld van nederigheid, wijsheid en liefde? De goede leraar moet zijn studenten vaker onthouden en bedanken, omdat het alleen dankzij hen is dat hij in staat is om de kunst van het lesgeven te oefenen. Het is alleen dankzij hen dat hij elke dag de discipline kan oefenen. Het is altijd dankzij hen dat het soms ook economisch wordt ondersteund. De goede leraar zou daarom in wezen de eerste student moeten zijn, de eerste student. Met deze houding moeten openheid, nederigheid en samenwerking zijn studenten in het leven begeleiden en begeleiden. Hand in hand zou langs de Weg moeten lopen, ernaar streven om eerst de dispenser te kennen van al zijn fortuin of falen, God, het Allerhoogste Zelf. Dit is het uiteindelijke doel van ieder mens. Meer zelfs zou moeten zijn voor de goede Yoga Docent, die van een boot houdt, zijn studenten naar de andere oever moet brengen. De oever van waarheid, wijsheid en ongeïnteresseerde liefde. Met liefde, een wens voor goed werk voor alle yogaleraars en -beoefenaars, Pranidhana