Geneeskunde en zijn natuurlijke pad

Terug naar de natuur. In de afgelopen tijd is een opvallend aantal zogenaamde "alternatieve" medische scholen onder de aandacht van het grote publiek gebracht, dat buiten het traditionele medicijn van de westerse wereld ligt. De fundamenten van deze natuurscholen zijn afgeleid van oude tradities, waarin het menselijk organisme wordt opgevat als een psycho-fysisch-energetische totaliteit, tussen aarde en lucht, ondergedompeld in de kosmos en in de natuur waarvan het ten goede komt.

Natuurlijke medicijnen, of beter, natuurlijke geneesmiddelen zijn in het algemeen afhankelijk van natuurlijke actieve ingrediënten, zoals kruiden en mineralen, waaraan ze energietherapieën koppelen, zoals acupunctuur, pranotherapie en reiki. Het is essentieel om te begrijpen dat een behandeling met natuurlijke geneeskunde niet gericht is op het onderdrukken van symptomen, maar eerder op het herstellen van de energiestroom die in ons stroomt, tekortkomingen of congestie elimineert en de voorwaarden schept voor een complete en volledig natuurlijke genezing. Stoornissen en disfuncties zijn in toenemende mate afhankelijk van onjuiste gewoonten, of het nu om voedsel of levensstijl gaat, en kunnen toxines in het lichaam accumuleren (zelfs toxines zijn natuurlijk, als organisch gif).

Een correct dieet, meer rust, sport, een wandeling buitenshuis, zijn in staat om geldige resultaten toe te staan, zonder dure behandeling of beroep op specialisten. Natuurgeneeswijze, of naturopathische geneeskunde, vertegenwoordigt een pad op een natuurlijke weg, waardoor de algehele gezondheid van het organisme wordt behouden of bereikt, volgens een holistische visie waarvoor het individu wordt beschouwd in zijn complexiteit en uniekheid. Naturopathische geneeskunde bestaat niet uit een enkele techniek, maar maakt gebruik van begrippen en methoden van Chinese geneeskunde, Bachbloesems, ayurvedische medicijnen, Shiatsu, kristallietherapie, iridologie, chromotherapie, aromatherapie en meer.

Geschiedenis van de natuurlijke geneeskunde

Een beetje geschiedenis. De sporen van een natuurgeneeskundige benadering doen twijfels rijzen over personages als Hippocrates, Paracelsus, Hildegard of Bingen. De innovatie van Hippocrates of Kos was de introductie van het concept volgens welke de ziekte en de gezondheidstoestand van een onderwerp afhangen van bepaalde omstandigheden en niet van goddelijke interventies. Hippocrates vestigde de aandacht op de hele levensstijl van de zieken: de rijkdom van de elementen die de Griekse arts ter discussie stelde (dieet, atmosferisch, psychologisch en sociaal) suggereert een breed scala aan meningen die de traditionele geneeskunde vandaag de dag uit het oog heeft verloren. Galen, een oude Griekse arts, beschouwde de aanwezigheid van ethiek, logica en fysica noodzakelijk in de figuur van de dokter. Volgens Galeno mag medische interventie niet plaatsvinden in de zin van het produceren van de maximale winst voor degenen die het uitvoeren.

De arts moet een logicus zijn die in staat is de symptomen van de patiënt samen te interpreteren. De kennis van de natuurkunde dicteerde dat elke kennis op zichzelf verbonden moet zijn door de dokter met andere gebieden, zoals de kosmos en de aarde, dus met de natuur. Vader van de natuurgeneeswijze wordt beschouwd als Benedict Lust, oprichter van de eerste school in New York. Essentiële bijdragen aan de natuurgeneeskunde zijn zeker die van Vincent Preissnitz en Sebastian Kneipp . Naturopathie leed aan een substantiële achteruitgang na de Tweede Wereldoorlog, toen antibiotica veel effectiever bleek te zijn dan natuurgeneeskundige behandelingen. Na de dood van Lust braken er verschillende conflicten uit tussen de verschillende scholen voor natuurlijke geneeskunde en de komst van technologie binnen de traditionele geneeskunde zorgde voor een klap voor de volgelingen van de natuur. De integratie van wetenschappelijke criteria in de methode, in de jaren vijftig, liet opnieuw terrein winnen.

Natuurlijke geneeskunde: de relatie met conventies

Natuurlijke geneeskunde verschilt van de officiële, of allopathische, geneeskunde doordat de eerste niet alleen de ziekte identificeert en mechanisch naar zijn remedies zoekt, maar de hele mens, zijn geschiedenis, zijn emoties, zijn gedachten en de hele mensheid beschouwt. zijn gewoontes. Daarom gaat natuurlijke geneeskunde vaak gepaard met het adjectief " holistisch ", dat staat voor " wereldwijd ". Conventionele medicijnen maken vaak gebruik van remedies die effecten veroorzaken die direct tegengesteld zijn aan die veroorzaakt door de ziekte, en om deze reden wordt het bestempeld als denigrerend door "alternatieve" collega's als allopathisch (van de Griekse allos, andere en pathos, ziekte). Zelfs fytotherapie, die op het fysiologische niveau werkt, maakt zelfs deel uit van de allopathische geneeskunde, met behulp van plantengeneesmiddelen en chemische principes. En het is niet de enige.

Conventionele geneeskunde heeft de term 'allopathisch' altijd bizar beschouwd, omdat deze school niet is gedefinieerd in de remedie, maar in de methode die wordt gebruikt. We spreken van een wetenschappelijke methode. Het is niet relevant dat de remedie en het kwaad vergelijkbaar en tegengesteld zijn, maar waar het om gaat is dat de remedie werkt op een effectieve, veilige en vooral reproduceerbare en gedocumenteerde manier. Dat is niet vaak het geval voor "alternatieve" collega's.