We danken prof. Giuseppe Cognetti voor zijn bijdrage aan de waardevolle bijdragen met betrekking tot Sri Aurobindo's werk en persoonlijkheid.
De fragmenten zijn ontleend aan een interventie van de professor tijdens een academische bijeenkomst gewijd aan Sri Aurobindo op 9 juli 2005 op de faculteit van Siena.
De werken van Sri Aurobindo in het buitenland zijn erg beroemd en worden ook gelezen door 'niet-experts'. In Italië weerklinkt de naam van deze verhelderende auteur in de plaatsen waar yoga wordt beoefend en blijft enigszins beperkt tot academische studies. Jammer, want het lezen en kennen van Sri Aurobindo is een ervaring in de ware zin van het woord, een passeren door iets dat ons kan veranderen, in positieve zin, in de zin van openheid naar anderen en naar zichzelf.
Sri Aurobindo (Calcutta 1872 - Pondichéry 1950)
Men zou kunnen zeggen dat Sri Aurobindo een filosoof was, maar de term moet niet in verband worden gebracht met een dimensie van puur denken. Sri Aurobindo was een filosoof die met "de professie van het leven" constant contact hield; een denker die 'vies' was van het leven, zonder het dagelijks leven te verbannen naar iets dat vreemd was of inferieur aan filosofische speculaties. Omdat een filosoof in India ook een meester in het leven is. En vice versa.
Sri Aurobindo, een leven doordrenkt van spiritueel onderzoek
Sri Aurobindo werd geboren in een rijke Bengaalse familie en studeerde aan de Universiteit van Cambridge, Engeland, waar hij 14 jaar bleef. Hij slaagde erin Cambarné binnen te komen dankzij een studiebeurs in klassieke brieven die hem waren toegewezen door de St. Paul's School in Londen. In 1893 keerde hij terug naar India, sloot zich aan bij de nationalistische beweging en trouwde op 29 met een vrouw die hem niet zou hebben vergezeld of gevolgd op zijn pad van kennis.
Vanuit Calcutta schreef hij zijn editorials (hij schreef voor de krant Bande Mataram ) dat ze in korte tijd de geïnspireerde stem van de nationalistische partij werden, een stem die mannen en vrouwen aanzette om na te denken over mogelijke onafhankelijkheid, die bereikt moest worden door een vorm van verzet passief gericht op het ondermijnen van de fundamenten van de Britse regering in India. Hij werd in 1907 gearresteerd en gevangengezet op beschuldiging van betrokkenheid bij een bomaanslag.
Er was een keerpunt in de gevangenis. Het is zelfs in gevangenschap dat de gedachte aan de filosoof losbarstte, op weg naar contemplatie. Hij ontving een innerlijke orde in de vorm van intuïtie, een eenvoudig en krachtig gebod dat materialiseerde tussen de meningen: "Ga naar Pondichéry". Ondertrokken onder een valse naam aan boord van de Dupleix, arriveerde hij op 4 april 1910 in Pondichéry en trok zich terug in een ashram (hermitage), die de vruchtbare grond werd waarop Sri Aurobindo de basis legde van zijn integrale yoga, omringd door discipelen verenigd in een solide en verenigde gemeenschap.
In 1914 ontmoette hij voor de eerste keer Blanche Rachel Mirra Alfassa, de toekomstige Mère, die naar Pondichéry kwam met haar echtgenoot, de Franse filosoof Paul Richard. Hij overtuigt Sri Aurobindo om zijn gedachten en visie schriftelijk te presenteren. Zo werden van 1914 tot 1920 bijna alle grote werken van Sri Aurobindo geboren, waaronder: goddelijk leven, synthese van yoga, menselijke cyclus, ideaal van menselijke eenheid . Bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog moesten de Richards Pondichéry verlaten.
Mère zal terugkeren, en deze keer voor altijd, naast Sri Aurobindo in april 1920. In 1926 ging Sri Aurobindo permanent naar zijn kamers, waardoor de directie van de ashram en het contact met de discipelen volledig in de handen van de Moeder achterbleven. Sri Aurobindo verliet het fysieke lichaam op 5 december 1950. De visie van Sri Aurobindo en Mère wordt levend gehouden in de stad Auroville, vlakbij de zee, 10 km ten noorden van Pondicherry en 160 ten zuiden van Madras. Opgericht in 1968 naar een ontwerp van Mère, het is uniek in de wereld.
U kunt meer leren over de voordelen en technieken van aurobindische meditatie
Sri Aurobindo's integrale yoga: filosofie dicht bij het leven
De spiritistisch-evolutionaire filosofie van Sri Aurobindo was ook buiten India wijdverbreid en succesvol, dankzij de vele geschriften van Aurobindo gemaakt van woorden die het leven uitstralen en het lichaam en de geest van de lezer bereiken. Zijn teksten weerspiegelen een syncretisme van de oosterse cultuur en sommige westerse filosofieën, zoals die van FH Bradley en H. Bergson, wiens gedachte Aurobindo behoorlijk intens beïnvloedde.
Giuseppe Cognetti, hoogleraar vergelijkende godsdienstfilosofie aan de universiteit van Siena met een lange ervaring in oosterse lichaamstechnieken, legt dit uit in meer uitputtende woorden: Sri Aurobindo kende ook de Italiaanse cultuur: Dante, Mazzini; hij behandelde ook het Risorgimento-thema, aangezien hij zeer geïnteresseerd was in actieve politiek. Hij verwierf aldus de hermeneutische en filosofische categorieën van de cultuur van de tweede helft van de 800, die goed aanwezig zijn in bepaalde trekken van zijn filosofie.
Volgens Aurobindo bestaat de roeping van de mens in het realiseren van verbondenheid met de goddelijke kracht die in de kosmos handelt, de shakti (uit het Sanskriet "kracht, kracht", appellatief van Parvati-Kali, vrouw van Shiva), door een transformatie van het geïnduceerde bewustzijn van zijn integrale yoga ( purna-yoga ), die, in tegenstelling tot traditionele yoga, het goddelijke probeert te integreren in het dagelijks leven en in het materiële leven.
Nogmaals door Prof. G. Cognetti de definitie van Sri Aurobindo als 'intercultureel filosoof', in de zin dat het typische kenmerk van de Aurobindiaanse aspiratie is om bruggen te bouwen. Dat wil zeggen, Sri Aurobindo is geen dogmatische filosoof. Hij is een denker die altijd heeft geprobeerd om verenigende bruggen te bouwen, zonder dat deze bruggen verschillen opheffen; in die zin is hij een pionier van interculturaliteit, in die zin dat hij ook heeft overwogen dat de waarheid - zelfs die met een hoofdletter - volkomen pluralistisch is en dat het daarom een kwestie is van bruggen bouwen, van dialoog niet in dialectische zin, maar in de zin van dialogisch * en existentieel, en vooral niet om te stoppen bij bepaalde unilaterale visies van de wereld.
* Het verschil verwijst naar de afstand die de grote filosoof Raimon Panikkar plaatst tussen dialogische dialoog en dialectische dialoog, tussen optimisme van rede en optimisme van het hart. Panikkar spreekt van dialogen in plaats van dialectische dialogen, of liever verrijkt het traditionele schema van de hegeliaanse en marxistische dialectiek, van een nieuwe figuur die in staat is om de gesprekspartner in zijn geheel te begrijpen, zonder de passage van de antithese om dan samen te komen in de synthese.
In die zin is dialoog een religieuze daad bij uitstek, omdat het mijn religie herkent aan een ander, mijn individuele armoede, de behoefte om uit mezelf te gaan, mezelf te transcenderen om mezelf te redden
(R. Panikkar, Mito, Fede en Ermeneutica, vertaling uit het Engels door Silvia Costantino, Italiaanse editie uitgegeven door Milena Carrara Pavan, Jaca Book, Milaan, 2000, p.243)
