In onze collectieve verbeeldingskracht wordt de ezel geassocieerd met koppigheid, onwetendheid en luiheid, maar in werkelijkheid bezit dit dier een reeks eigenschappen die het tot een uitstekende co-therapeut maken .
Minder bekend dan hippotherapie, begon in Italië deze co-therapie zijn eerste stappen te zetten in de late jaren 1980 en vroege jaren 1990.
Momenteel zijn er tal van verenigingen en professionals die zich toeleggen op onotherapie voor de behandeling van syndromen en stoornissen gerelateerd aan het emotioneel-affectieve, psychologische, zintuiglijke en motorische gebied .
Wat is onotherapie?
De onotherapie is een vorm van huisdierentherapie die wordt bereikt door het instellen van een therapeutische relatie tussen de patiënt en de ezel (van het Griekse ὄνος "ónos", ezel).
Aan de basis van deze co-therapie is er daarom de mens-dierrelatie die, zoals in het geval van de andere huisdierentherapie, is gebaseerd op een gelijkheidsbeginsel: voor het dier zijn er geen vooroordelen en verschillen, alle mensen zijn gelijk hij zonder discriminatie op basis van de aanwezigheid van een of andere handicap.
Een ander belangrijk aspect van onotherapie is dat de activiteiten worden uitgevoerd in plaatsen zoals boerderijen en stallen, of in gedemicaliseerde omgevingen, waarin patiënten tegelijkertijd in contact kunnen komen met de natuur.
De onotherapie wordt ook wel Donkey Mediated Therapy genoemd als de ezel bemiddelt tussen patiënt en therapeut en ezelassistentie als het de bedoeling is om patiënten het vermogen te geven om emoties te voelen en uit te drukken.
De belangrijkste en erkende kwaliteit van onotherapie in vergelijking met andere meer traditionele therapieën ligt in de actieve rol van de patiënt, die voortdurend wordt gestimuleerd en gemotiveerd door de interactie met de ezel.
Door de zorgactiviteiten van het dier wordt de rolomkering uitgevoerd: de patiënt is niet langer het passieve object van de ouderlijke of familiezorg waaraan hij normaal wordt onderworpen, maar wordt een actief subject dat in staat is om voor een ander levend wezen te zorgen.
De fasen van de therapie en de doelstellingen
In de eerste fase vinden de activiteiten 'op de grond' plaats en bestaan ze uit het naderen en verzorgen van het dier. Op deze manier worden patiënten gestimuleerd vanuit cognitief en motorisch oogpunt: ze moeten zich concentreren om hun acties te onthouden en te coördineren.
Tegelijkertijd speelt deze fase een belangrijke rol bij het vergroten van het zelfrespect van patiënten, die zich belangrijk en nuttig gaan voelen voor de rol die zij spelen.
In een tweede fase beginnen de activiteiten te spelen op de rug van een ezel, mogelijk als haar om een direct contact met het dier te bevorderen. Dit is de meest intense fase waarin emoties worden gestimuleerd en er wordt gewerkt aan lichamelijkheid en proprioceptie .
Maddalena Wegher, voorzitter van de vereniging "Een ezel voor een vriend", stelt dat de doelen van onotherapie zijn
- mobiliteit en onafhankelijkheid vergroten,
- de psycho-fysieke, affectieve en sociale omstandigheden van de cliënten verbeteren, "door stimuli die worden opgewekt en / of gemedieerd door de ezel en zijn sterke expressieve vermogens, die sterke emoties opwekken, interacties bevorderen, vertrouwen koesteren, zonder kritiek " ( Wegher, The Donkey ten behoeve van Man, 2006).
We kennen de ezel beter
De ezel heeft morfologische en ethologische kenmerken waardoor het een dier is dat bijzonder geschikt is om meerdere therapeutische processen te ondersteunen en te ondersteunen
Hoewel het vaak te maken heeft met het paard, is het karakter van deze twee dieren over het algemeen heel anders: het paard is een dynamisch dier, terwijl de ezel statischer, kalm en geduldig is ; bovendien is het volgens de professionals van de onotherapie een wederkerend dier: in aanwezigheid van een gevaar loopt het niet weg, integendeel het stopt en redeneert.
Deze en andere kenmerken - sterkte, voorspelbaarheid, nieuwsgierigheid, intelligentie - zijn in staat om veiligheid en rust over te dragen aan de mensen bijgestaan door de ezel "co-therapeut".
Daarnaast heeft de ezel verschillende neotone kenmerken, zoals de grootte van de ogen en van het hoofd ten opzichte van het lichaam, die een hechtingsproces in de mens stimuleren en hem instinctief ertoe aanzetten om voor de dieren te zorgen die deze kenmerken hebben.
Op wie is de onotherapie gericht?
De kwaliteiten van de ezel en de relatie die met dit dier kan worden opgebouwd, maken het mogelijk om te reageren op verschillende stoornissen en handicaps, elk met zijn eigen specifieke behoeften en doelstellingen.
De activiteiten zijn gestructureerd om te werken met patiënten met de volgende kenmerken: fysieke en sensorische handicap, mentale retardatie, downsyndroom, gegeneraliseerde ontwikkelingsstoornissen (autisme, asperger), persoonlijkheidsstoornissen, stemmingsstoornissen, eetstoornissen, aandachtstekort.
De onotherapie is ook geïndiceerd voor mensen die lijden aan angst, depressie, een laag zelfbeeld, drugsverslaving of in een situatie van sociale nood .
