Als we de mening van veel krijgskunstenaars samenvatten, kunnen we zeggen dat ze om drie aspecten te bestrijden fundamenteel zijn .

De eerste is het beheersen van de techniek : zonder techniek is er geen effectiviteit, is er verspilling van energie en het onvermogen om de verschillende voordelen in het voordeel te gebruiken.

De tweede is het beheersen van de geest : als emoties zoals angst of woede ons overweldigen, zullen we de technieken niet kunnen toepassen, zullen we de zwakke punten in onze tegenstander niet zien en zal er veel energie verspild worden.

De derde zeer belangrijke factor die het verschil maakt, is de staat van vorm of conditionering: als ons lichaam niet sterk, elastisch, resistent en responsief is, zijn we overgeleverd aan degenen die atletischer zijn dan wij.

Het belang van het hebben van sterke handen

Een van de belangrijkste hulpmiddelen bij het beoefenen van gevechtskunsten zijn stoten, niet alleen belangrijk om te beledigen, maar ook om hun zwakheden te verdedigen en aanvallen te blokkeren.

Om de perforeertechnieken het best uit te drukken, is het erg belangrijk om de polsen te hebben getraind, die bestand moeten zijn tegen sterke druk en correct moeten kunnen werken met de rest van het lichaam .

Het is geen geheim dat in verschillende vechtsporten de polsen letterlijk verlamd zijn door banden, om ze extreem solide te maken en daardoor in staat om grote kracht uit te drukken, maar als een krijgskunst ook buiten de ring effectief wil zijn, de polsen ze moeten sterk zijn, zelfs zonder verband .

Een iets verkeerde hoek bij het gooien van een stoot zou betekenen dat je je pols breekt.

De beste manier om de polsen te trainen zijn speciale buigingen, heel gebruikelijk in oosterse vechtsporten, vooral in kungfu, om zogeheten polsconditionering te genereren, of re-training van de polsen en handen. Laten we samen een aantal bestuderen.

Hand- en polsbuigingen

Om te beginnen, om de polsen in de juiste hoek te trainen, mogen de ellebogen niet breed maar dicht bij het lichaam zijn, langs de ribben, behalve in enkele uitzonderingen. Dit is de eerste vereiste.

Op dit punt beginnen we enkele variaties van buiging te zien.

> Flexibiliteit op de vuisten : het versterkt de knokkels, vooral die van de middelvinger, het meest geschikt om een ​​doelwit effectief te raken.

> Binnenzijde gebogen buigen : wij zullen onze handen binnen 180 graden draaien, totdat de vingertoppen naar ons lichaam en de ellebogen naar buiten wijzen. Uitstekend voor het versterken van de buitenkant van de pols.

> Flexie ondersteboven buiten gekeerd : in dit geval zullen we onze handen 180 graden in de tegenovergestelde richting, naar buiten draaien, met de ellebogen in dezelfde richting gericht. Deze versterken de binnenkant van de pols.

> Buigen op de eerste twee knokkels : we raken de grond met alleen de middelste vingerkootjes van de wijs- en middelvinger, waardoor wordt vermeden dat de andere vingers de grond raken, inclusief de duim. Ideale flex om de knokkels en pols te versterken.

> Buig de laatste drie knokkels : deze keer plaatsen we de middelste vingerkootjes van de laatste drie vingers op de grond, waarbij de ellebogen in de richting van de schouders worden uitgelijnd. Hier is een bocht die, naast de knokkels, de polsen versterkt voor laterale snijbewegingen.

> Buigen op de rug : we plaatsen de achterkant van de handen naar de grond, zodat de vingers van de ene hand naar die van de ander wijzen en naar de ellebogen naar buiten. Met deze flexie trainen we de pols om een ​​inwaartse druk te weerstaan.

> Flexie van de tijger : alle vingers moeten worden gebogen en mogen de grond alleen raken met de punt en met de nagels, niet met de vingertoppen. Deze nogal moeilijke flexie versterkt de polsen en vingers en geeft grote kracht tijdens handgrepen.

> Flexie van de snoek : alle vingers zijn samengevoegd om de duim aan te raken en zijn met de punt naar de grond gericht. Het is een flex die de vingertoppen kan versterken en versterken.

> Buiging van de dronkaard : duim en wijsvinger raken elkaar aan en beschrijven een cirkel, alsof we een kop koffie vasthouden, waarna we de hand omdraaien waardoor hij de grond raakt, waardoor de andere vingers dit niet kunnen doen. De ellebogen wijzen naar buiten en naar boven. Deze flexie helpt bij het geven van elasticiteit aan de pols voor rotaties en laterale bewegingen.