De mens heeft de aangeboren neiging om patronen te volgen die hem geruststellen nog voordat hij heeft voldaan aan de behoefte om zijn individualiteit tot uitdrukking te brengen .

De noodzaak om te overtreden en de patronen te doorbreken vloeit juist voort uit het feit dat er geen regeling wordt gemaakt om de menselijke natuur volledig te bevredigen, maar slechts ten dele, en dat een gezonde en bewuste verkenning, gedaan met respect voor zichzelf en anderen, is wat zou lijken te zijn het meest natuurlijke.

Het leven zelf doet niets anders dan nieuwe mogelijkheden verkennen, en deze mogelijkheid is gegarandeerd door het creëren van een instrument zoals evolutie waarin, hoewel er herhaalde patronen zijn, ze allemaal gedeeltelijk, tijdelijk en altijd verbeterd zijn.

In de natuur is niets "moreel". Dit is ook logisch bij het analyseren van de seksuele sfeer, waar naast enkele grote klassieke gevestigde en vaak blind geaccepteerde gedragspatronen duizenden overtredingen, ontsnappingsroutes en mazen zijn, die, achteraf gezien, hetzelfde geconsolideerde gedrag als waaruit ze vluchten, ze voldoen nooit echt .

Moraliteit noch immoraliteit vertegenwoordigen in feite de ideale en volledige natuur, net zoals noch monogamie noch polygamie op dit gebied volledig succes lijken te hebben. Waar staat dit gedrag dat bekend staat als "polyamorie" in dit alles?

monogamie

Monogamie is al eeuwenlang het meest gangbare en geaccepteerde model van emotionele en seksuele relaties, zelfs in wetgevende termen.

Volgens dit model moet u slechts één partner hebben aan wie u alle liefde, zorg en aandacht voorbehoudt door een familiemodel te maken op basis van een moeder en een vader.

Het is een ogenschijnlijk functioneel model, omdat het stabiliteit biedt, maar als we de cijfers bekijken, zullen we ontdekken dat de gevallen van verraad en die van echtscheiding (een quasi-polygamie gemaakt door van het ene huwelijk naar het andere te springen) nu bijna de meerderheid betreffen. deel van bruiloften.

veelwijverij

Polygamie is in het verleden het gangbare model geweest en is nog steeds legaal in sommige staten. Het bestaat voornamelijk in de dierenwereld, zelfs bij dieren waar Homo sapiens zijn oorsprong vond.

Het verschilt in polyandrie, een vrouw met meer mannelijke partners (in sommige Afrikaanse landen en in de Amazone) en in polygynia, waar het mannetje integendeel meer metgezellen heeft (in sommige islamitische landen).

Het model werkt vaak op een hiërarchische en asymmetrische manier, waarbij slechts één van de twee seksen de vrijheid heeft om te genieten van de voordelen van seksuele vrijheid.

vermenging

Een derde model zou de zogenaamde promiscuïteit kunnen zijn, waarbij mensen totale vrijheid nodig hebben om gelukkig en tevreden te zijn.

Vandaag zouden we hen open relaties noemen : ze bestaan ​​ook in de natuur, zoals in het geval van "bonobo's", die open seks gebruiken als een hulpmiddel voor de samenhang van de kuddes.

Het is een model dat werd geëxperimenteerd in de gemeenten van de jaren zestig en zeventig, waar er geen gevoel van eigenaarschap was. Vaak leidde dit model echter tot een daling van de verantwoordelijkheid, tot een afkeuring van de gevoelens van anderen, en alleen gericht op individuele wensen.

polyamorie

Wat nu polyamorie wordt genoemd, is in plaats daarvan tegelijkertijd een open en verantwoordelijk gedrag, omdat het bewuster is.

Het is niet gebaseerd op een nauwkeurig schema omdat elk individu, wanneer hij een bepaald niveau van psychologische volwassenheid bereikt, een uniek geval is .

"Maturiteit" is precies het element dat aan de basis ligt van polyamorie, omdat het alleen werkt als ze aanwezig zijn:

> Eerlijkheid en transparantie

De betrokken partners zijn zich allemaal bewust van elkaars keuzes, niets is verborgen of wordt clandestien geleefd, om altijd de keuzevrijheid te geven aan elk van de individuen. Niet alleen in seksuele termen, maar ook in sentimentele termen.

> Respect voor gevoelens

In tegenstelling tot promiscuïteit in polyamorie, hebben gevoelens de overhand op verlangens en heeft seks geen louter recreatief aspect. In functie hiervan, om een ​​gezonde relatie te behouden, hebben we de neiging om onze gevoelens, zowel die van onszelf als die van anderen, te respecteren, op zoek naar harmonie tussen de twee.

Trouw en seksuele exclusiviteit zijn niet synoniem, en in plaats van je rerepsie te ventileren, is het mogelijk om een niet-monogaam leven te leiden op een verantwoordelijke en volwassen manier .

> Oudere dialoog

De belangrijkste manier om transparantie, eerlijkheid en respect tot uiting te brengen en te bereiken, is de volwassen dialoog, waarin we proberen te luisteren en ons op een assertieve manier uit te drukken, zonder verantwoording te nemen. Consensualiteit is altijd het belangrijkste element, zoals het besef dat de mens dynamisch en veranderend is, evenals zijn interpersoonlijke relaties.

> Niet-bezitterigheid

De polyamorie begint vooral waar de bezitterigheid eindigt, het gevoel van eigenaarschap van de parntner en de kinderachtige claim om volledig te kunnen voldoen aan alle psychologische, emotionele en seksuele behoeften van een persoon.

Er zijn al geaccepteerde vormen van polyamorie: die van een ouder voor kinderen. Hij houdt van hen allemaal, elk op een unieke manier, en houdt nooit op om van iemand te houden wanneer hij zichzelf toewijdt aan de ander.

Vrijheid is niet iets dat kan worden toegestaan, het is een recht van de ziel, zelfs de vrijheid om uiteindelijk van één persoon te houden. Maar het moet juist een vrije en niet-bezittelijke keuze zijn, niet gedicteerd door ethische en culturele mainstream.

> Kinderbeheer

In veel relaties en in oude polyamoreuze culturen kwamen de kinderen en zijn ze nog steeds opgegroeid als broers, waar iedereen in verschillende mate voor hen zorgt : hun opleiding en zorg zijn niet de strikte verantwoordelijkheid van de ouders, een beetje zoals het nog steeds gebeurt in bepaalde stam en in de realiteit van de dorpen.