In Italië is gewone pasta het product dat wordt verkregen door de verwerking van durumtarwegriesmeel of griesmeel en water; in het buitenland kan de gewone pasta ook worden verkregen uit zachte tarwemeel, alleen in Italië toegestaan voor de verpakking van verse pasta.
De beste kwaliteit pasta, die beter kookt en lekkerder is, wordt verkregen uit durumtarwe, dat zetmeel en een hoger percentage gluten bevat dan gewone tarwe.
Gluten is een tarweproteïne dat na malen voornamelijk in het griesmeel wordt aangetroffen. Tijdens het koken vormt gluten een soort net dat zetmeelmoleculen opzuigt door water, waardoor het uiterlijk, de textuur en de vorm van de pasta onveranderd blijven. Zachte tarwepasta heeft deze kenmerken niet en krijgt een plakkerig uiterlijk.
Rauwe pasta bevat water (12, 5%), zetmeel (75%), plantaardige eiwitten (11%, gluten), enkele eenvoudige suikers, vetten (0, 3%), kleine hoeveelheden vitamines, minerale zouten en vezels.
Sommige van deze inhoud variëren afhankelijk van het gebruikte type pasta: eierpasta heeft een hoger eiwitgehalte (13%) en vet (2, 5%); de volkorenpasta, verpakt met durumtarwe en zemelen, is rijker aan vezels, met een groter verzadigend effect, minerale zouten en vitaminen, met name van groep B ; glutenvrije pasta, een soort speciale pasta waarin 20-30% gluten wordt toegevoegd, geeft een opmerkelijke eiwitbijdrage.
Pastazetmeel is een van de beste energiebronnen die door het lichaam worden gebruikt en daarom moet bij het middageten het beter zijn om een eerste gerecht op basis van pasta te consumeren.
De integratie van pasta met andere kruidenvoedingsmiddelen, zoals olie of boter, kaas, vlees, groenten en eieren, maakt eventuele tekortkomingen overbodig en verbetert hun voedingswaarde. In dit verband moet worden opgemerkt dat de plantaardige eiwitten van pasta, die een lagere voedingswaarde hebben dan die in dierlijk voedsel, de juiste aanvulling vinden in de eiwitten in peulvruchten: de samenstelling van gerechten op basis van pasta en peulvruchten, zoals erwten, bonen, linzen, enz., maakt het mogelijk om unieke gerechten te verkrijgen die vergelijkbaar zijn, vanuit het oogpunt van eiwitten, tot een vlees- of visgerecht, met het voordeel dat het een kleinere hoeveelheid vet oplevert.
De pasta moet al dente worden gekookt, omdat op deze manier een grotere kauwtijd nodig is die een eerste spijsvertering in de mond vergemakkelijkt door speekselzymen en een langere doorgang in de maag, wat het verzadigingsgevoel verlengt.
De overtuiging dat pasta je dik maakt, is een wijdverspreide fout: pasta is een uitstekende energiebron (ongeveer 350 kcal per 100 g) die nodig is voor het lichaam en heeft een goed verzadigend effect . Het belangrijkste is niet overdrijven in de porties en in het gebruik van de smaakmaker, waarvan vooral de voedingswaarde en de calorische waarde van het gerecht afhankelijk zijn.
Een ander aspect waarmee rekening moet worden gehouden, is dat het lichaam langzaam het zetmeel (complexe suikers) van de pasta assimileert, zonder een overmatige ophoping van suiker in het bloed te veroorzaken.
Daarom kan de pasta, op de juiste wijze gedoseerd en uitgebalanceerd met andere voedingsmiddelen, ook worden geconsumeerd door diabetici en door diegenen die een afslankdieet volgen, waardoor ze gedurende de dag energie kunnen verdelen.
