Reist u met een therapie ? Welk advies aan aspirant-reizigers? Zijn er uitstapjes die moeten worden gemaakt voor de grote, laatste reis?

Laten we dit en andere thema's verkennen met Beppe Ceccato en Andrea Forlani, van " 101 buitengewone reizen die je minstens één keer in je leven kunt doen " (Newton Compton)

In het voorwoord van het boek hebben we het over 'verhevenheid van zwerven': wat wordt er in het bijzonder bedoeld?

Zwerven is een belangrijk onderdeel van reizen. Inderdaad, de beste manier om een ​​onvergetelijke reis te maken. Dolen is genieten van nieuwsgierigheid, weten hoe je het juiste moment grijpt om te verdwalen en nieuwe ervaringen opdoen / uitproberen.

Ik heb het altijd leuk gevonden, maar ik denk dat ik ook namens Andrea spreek, die in Tadzjikistan ronddwaalt op zoek naar nieuwe ideeën voor zijn reportage, "verdwalen" in een plaats die ik bezoek.

Als je verdwaalt, schenk dan meer aandacht aan wat er om je heen is, al was het alleen maar om je weg terug te vinden, je wordt geleid om met mensen te praten, zelfs alleen om informatie te vragen. En dan weet je, het ene woord leidt naar het andere ... In die zin is dwalen een sublieme, prachtige, absolute daad !

Het is belangrijk om eerst te lezen over de cultuur van de plaats die u wilt bezoeken. Welke waardevolle tips voor de aspirant-reiziger?

Absoluut belangrijk! Een reis moet met zorg worden gebouwd . Lezen is essentieel. Alleen dan kunt u het zich veroorloven om te dwalen! Het enige advies is om te informeren, niet om te stoppen bij de eerste pagina's die op Google worden gevonden, maar naar de bodem gaan, kortom, zelfs hier, is de nieuwsgierigheid waard.

In het boek gaan we van de dorpen en steden van Italië, naar de legendarische plaatsen van Peru, van de safari's in Kenia, naar de paradijselijke stranden van Tanzania. Is er een bepaalde plaats waar je nooit moe van zult worden?

Eén alleen? Ik zou teruggaan naar alle plaatsen die ik bezocht. Ook omdat ik onderweg zeker iets miste ...

Kan een innerlijke reis buitengewoon zijn zoals die met echte fysieke beweging?

Ja, in dit geval moet je veel fantasie en geduld oefenen. En dan moet je zien wat voor soort innerlijke reis je gaat doen ... Ik herinner me dat als een jongen een van mijn favoriete bestemmingen het treinstation was. Ik zat daar en keek mensen snel voorbij.

Families, zakenmensen, trieste vrouwen, boze kinderen ... Ik stelde me ieders reis voor, waar ze naartoe konden gaan, om welke reden ... Op mijn manier reisde ik in fantasieën ...

Aan de andere kant schreef de legendarische Emilio Salgari al zijn avonturenboeken zonder ooit Turijn te verlaten ... Hij reisde de hele wereld rond met het verzinnen van verhalen die zelfs in onze super-digitale tijd nog steeds slagen en verbazen ...

Houdt de reis alleen rekening met zielen die er een roeping voor hebben of heeft het een "therapeutisch effect" op het psychofysische evenwicht in het algemeen?

Goede vraag! Naar mijn mening is de reis nog steeds een 'aanbevolen therapie'. Leer en scoor hoe dan ook!

Gastvrijheid, een belangrijke en belangrijke sociale vorm in het classicisme. Heb je het in Italië gevonden? En in het buitenland?

Ik herinner me in Iran, in de buurt van Shiraz, dat we een stam van Quashqai-nomaden zien, die met een grote kudde schapen reist op zoek naar weilanden. We stoppen in hun kamp en praten met de stamleider. Hij nodigt ons uit onder zijn tent. De vrouwen stoppen met het weven van de tapijten op een bouwvallig houten frame en haasten zich om thee voor ons te maken.

Er is slechts één afgestoken kopje. Hier komt de thee. Hij giet het naar zijn moeder, een tandeloze en glimlachende oude vrouw, die de eerste slok drinkt (groot respect!) Dan geeft hij het aan ons, wie we drinken en, ten slotte, hij neemt een slok. Er was geen taal die het vasthield: we hadden het er zelf niet over, ze waren noch Engels noch Italiaans. We begrepen elkaar met stiltes en gebaren. We hebben zelfs veel gelachen.

Hij, de baas, wilde mijn broek vol zakken. In ruil daarvoor gaf hij me zijn en een klein gebedskleed. De onderhandeling eindigde bij zonsondergang. Voor de goede orde: ik bleef bij mijn broek en hij bij de zijne, maar we hadden plezier! Dus dat is slechts een van de honderden vergaderingen. Ik geloof dat gastvrijheid ook recht evenredig is met je manier om je naar andere culturen te brengen, vaak het tegenovergestelde van jou ...

Hoe kan reizen een kans zijn voor persoonlijke groei?

Omdat je altijd nieuwe ervaringen beleeft (die dan positief of negatief kunnen zijn) die niettemin je cultuur, je verhaal, je intelligentie vergroten. In één ding geloof ik stellig (en ik vergis me niet als ik ook namens Andrea spreek!) De reis is vooral nederigheid . Zelfs als ik het diepe Amazonewoud in ga, weet ik dat ik daar zeker iets zal leren.

We moeten vergeten waar je vandaan komt en verwelkomen wat je wordt aangeboden, omdat je tenslotte iets nieuws en intens ervaart. Dan, nogmaals, hij vindt het misschien leuk of niet. Maar dit is de juiste afspraak. Tenminste voor ons.