Er is een immense wereld in ons. Emotioneel, opmerkzaam, mentaal, logisch, essentieel.

Een panorama dat niet fysiek voelbaar is, maar niet minder echt. Het is een integraal onderdeel van ons leven, evenals de objecten die we gebruiken en de zintuiglijke waarnemingen waardoor we een "solide" leven ervaren. Hierdoor analyseren, verwerken, vertalen we informatie, organiseren we ideeën, schema's; bepaalt ons denken en onze acties. Bepaalt wie we uitdrukken (of geloven). Maar het is NIET wie we zijn. Het kennen van dit verschil is even essentieel als essentieel om dit innerlijke panorama te kennen en te begrijpen. Deze> kennis <kan een basis bepalen: Bepaal of wordt bepaald in iemands uitdrukking.

In de praktijk hangt de mogelijkheid om vrijelijk te kiezen of te worden getransporteerd door onbewuste bewegingen nauw samen met wat men zich bewust is van zijn innerlijke beweging en met het besef dat 'ik' en mijn perceptie / verwerkingsgereedschap niet hetzelfde zijn. Zijn "ik" om te beslissen of zijn het overtuigingen, overtuigingen, dwanghandelingen, emoties, logica?

Als het onderscheid niet duidelijk is, bestaat het risico zich ermee te identificeren. Het is alsof je ervan overtuigd bent een enkele essentie te zijn met je computer. In plaats van een instrument te zijn voor het uitvoeren van acties, bestaat het risico dat het daardoor wordt geconditioneerd. We zouden een deel van onze acties verliezen ten gunste van 1/0-gedrag. Ofwel is het JA of het is Nee of zelfs doen we acties voorgesteld door een pc-programma in plaats van dat we ze genereren. Maar het leven, zoals we wel weten, is een immense nuance van verschillende tinten van miljarden kleuren. Er doorheen gaan met een computerlogica zou niet op zijn plaats zijn, het zou ons van een fundamenteel voorrecht afschaffen: de mensheid.

Maar zonder het te beseffen vallen we vaak in deze ongelukkige verwarringen. Je kunt het goed zien in sommige delen van het dagelijks leven: je wordt vaak boos zonder een echte reden en misschien houd je je neus lang zelfs na dagen zonder zelfs maar meer zeker te zijn van de redenen. Het wordt gezien in gevallen van racistische, seksistische, vooringenomen aard. In massabewegingen vanwege identificatie en homologatie: we nemen een oorzaak aan, misschien zelfs een rechtvaardige, met extreme starheid, bijna obsessief. In het afwijzen van vergelijkingen met mensen met verschillende idealen. Door bepaalde acties te ondernemen en er vervolgens spijt van te hebben: "het was niet wat ik echt wilde doen".

De lijst zou nog lang kunnen doorgaan, zelfs met adressen en gebieden die ver verwijderd zijn van de genoemde.

Zeker, ieder van ons kan er getuigenissen over geven.

We zouden kunnen zeggen dat de meeste interacties, acties en beslissingen net onder invloed van deze interne bewegingen werken. Meer in detail zouden we kunnen zeggen dat er een conditionering is van een onbewust deel van onze geest (ref. "De reactieve geest" S. Brunelli - Podresca-edities) die precies "reactiviteit" genereert: op een stimulus reageert deze volgens een vooraf bepaald, verborgen patroon voor het geweten, overheersend. Mijn innerlijke panorama reageert op het leven, terwijl 'ik', verward erin, niet de keuzes bepaalt die bij mij horen.

Dus het innerlijke landschap is het "kwaad"?

ABSOLUUT NEE!

Onze geest (in brede zin) is een fantastische tool, begiftigd met een enorm potentieel en in staat om onze realiteit waar te nemen, te verwerken, te plaatsen en tenslotte uit te drukken.

Indien bekend, beheerst en geleid, is dit het voertuig waardoor we onze doelen kunnen bereiken, met anderen kunnen omgaan, vrijelijk kunnen liefhebben en de hoogste toppen van de 'mens' kunnen bereiken.

Het is het logistieke en operationele centrum van creativiteit, het is de perceptieve vertaler van de fysieke wereld en van ervaringen, het staat volledige zelfexpressie in alle vormen en op alle gebieden toe.

We kunnen het weergeven als een set van oneindige en verfijnde tools waarmee je kunt creëren wat je wilt.

Als er echter geen 'iemand' is die de tools in handen kan nemen en kan leiden, is wat wordt gerealiseerd vluchtig, nutteloos, geeft geen voldoening of produceert zelfs niets!

Hoe nuttig is een gesofisticeerd laserscalpel als er geen arts is die ervoor kiest om zijn beheersing erdoorheen te brengen?

Op dezelfde manier, als we de fascinerende hulpmiddelen achterlaten die we voor onszelf en hun overtuigingen ter beschikking hebben, wat doen we dan?

Als het gereedschap dat ik moet liefhebben wordt geleid door de angst om verraden te worden, zal het dan worden uitgedrukt en ten volle worden gebruikt? Als, in plaats daarvan, "ik" ervoor kies om het te gebruiken, hoeveel meer zal er dan zijn? Zal ik vrijer liefhebben door angst of door de keuze om vrijelijk lief te hebben? Welke van de twee hypotheses zal jaloezie, afsluiting, dwangmatige gehechtheid veroorzaken? Welke van de twee genereert in plaats daarvan openheid, acceptatie, acceptatie en toch het besef dat je fouten kunt maken en de kracht hebt om het te accepteren?

Aan welke kant sta je?