Inositol: voordelen, contra-indicaties, waar het is

Bewerkt door Veronica Pacella, voedingsdeskundige

Inositol wordt beschouwd als onderdeel van de groep van B-vitaminen, ook wel B7 genoemd, hoewel het geen vitamine is, omdat het door het menselijk lichaam in de lever en de nieren kan worden gesynthetiseerd. Onder de "inositolen" vinden we ook fytinezuur, d-chiro-inositol en fytine.

Wat is inositol voor?

Naast de synthese van het lichaam is inositol een van de belangrijkste componenten van membraanfosfolipiden en is het noodzakelijk voor de synthese van de myeline-omhulsel die de zenuwen omringt en daarom voor het goed functioneren van zenuwen, spieren en hersenen . Het is noodzakelijk voor de goede werking van veel hersensignalen, zoals serotonine en acetylcholine, die bij verlaging tot depressieve syndromen kunnen leiden. Inderdaad, de potentiële werkzaamheid van inositol is aangetoond in gevallen van depressie, hoewel het werkingsmechanisme nog niet is opgehelderd.

De integratie lijkt niet alleen voordelig in gevallen van depressie, maar ook voor paniekaanvallen en diabetes.

Inositol werkt ook als een lipotroop middel, dat de eliminatie van overtollig vet uit de lever ondersteunt en de galstroom bevordert.

D-chiro-inositol (DCI) is al jaren een object van belang voor de wetenschappelijke gemeenschap en er zijn talloze klinische onderzoeken die het gebrek aan polycystisch ovariumsyndroom (PCOS) onderzoeken. D-chiro-inositol lijkt, net als foliumzuur, de circulerende insulineniveaus, vrije androgeenniveaus te verlagen en de ovulatiesnelheid te verhogen, wat een significante verbetering in insulinegevoeligheid, ovulatiefunctie, hyperandrogenisme oplevert, bloeddruk en plasma triglyceridenconcentratie.

De DCI lijkt daarom een middel te vertegenwoordigen om de complexe endocrinologische en metabolische onevenwichtigheden die het polycysteus ovariumsyndroom kenmerken tegen te gaan.

Fytinezuur en fytaten zijn niet verteerbaar voor mensen en vormen geen bron van inositol of fosfaat als ze direct worden gegeten. Sommige micro-elementen zoals zink en ijzer kunnen gechelateerd en niet-absorbeerbaar zijn, en in mindere mate calcium en magnesium.

Fytine en fytinezuur, meer aanwezig in soja en in kleinere hoeveelheden in graanzemelen, trekken calcium en ijzer van het lichaam af. Koken en het enzym fytase verminderen deze actie.