Lao Tzu

Lao tzu, wat in het Chinees "oude meester" betekent, is de naam van het legendarische essay dat rond de zesde eeuw voor Christus in China leefde, de taoïstische filosofie stichtte en, op de rand van de dood, zijn gedachten verzamelde in de 81 fragmenten waaruit de tao bestaat te ching, het boek dat de kenmerken van de Tao illustreert en de principes van non-action onthult.

Lao tzu (5e eeuw v.Chr. - onsterfelijk): de Socrates van het Oosten

De exacte geboortedatum van de legendarische Lao Tzu is onbekend, maar wat zeker is, is dat hij een tijdgenoot was van Confucius (VI-V BC).

Alle andere informatie over de meester gaat verloren tussen mythe, legende en twijfelachtige historische bronnen. Een van de meest geloofwaardige stellingen - op een later tijdstip door sommige Chinese geleerden en door HH Dubs, een professor aan de Universiteit van Oxford - is dat wat beweert dat Lao Tzu de vader was van een zekere Tuan-kan Tsung, generaal van de stad Wei in het jaar 273 voor Christus, en dat hij de auteur is van de tekst die bekend staat onder de naam Tao te ching .

Niets geschreven, behalve de Tao te ching

Lao tzu is de vader van de taoïstische filosofie en heeft een groot aantal aanhangers gekregen ondanks het feit dat hij geen van zijn ideeën heeft opgeschreven, als een soort van taoïstische Socrates . Het essay geloofde dat door geschreven woorden men kristalliseerde wat van nature vloeibaar en veranderlijk is: het denken . Maar de legende gaat dat toen hij op latere leeftijd alleen overliet, de beschermer van de pas, degene die op de drempel staat tussen leven en dood, hem vroeg zijn gedachten te transcriberen. Daarom schreef Lao-tzu een tweedelig boek voor in totaal ongeveer vijfduizend karakters, het Tao te ching (boek van de weg en van deugd ), dat luidt: "De Tao die kan worden gezegd is niet de eeuwige Tao" .

Lao Tzu geloofde dat het menselijk leven voortdurend werd beïnvloed door krachten die niet kunnen worden beschreven in woorden die de mens in zichzelf vindt wanneer hij de schommelingen van zijn stemmingen met oprechtheid observeert. Deze zoektocht wordt gevoed door een mentale toestand van creatieve kalmte, innerlijke leegte en "niet-handelen" ( wu wei ). In de taoïstische filosofie is er geen tegenstelling, maar polariteit, er zijn geen absoluten, maar dynamische, complementaire elementen.

Confucius en Lao Tzu vergeleken

Het idee van non-actie wordt ook weerspiegeld in de taoïstische opvatting van de samenleving: wanneer de regering wordt beheerd met een vrije geest en een vooruitziende visie, leiden de mensen een rustig en comfortabel leven; integendeel, wanneer de administratie in de bureaucratie is verwikkeld, stuiten de mensen op moeilijkheden die vroeg of laat tot opstand leiden.

Sommige critici beweren dat men in de Tao te Ching directe aanvallen op de ideeën van de Confucius-school kan zien. Dit komt omdat het confucianisme een reeks regels en rituelen biedt die de relaties en het gedrag van mensen regeren, en de juiste weg aangeeft die bij elke gelegenheid en omstandigheid moet worden gevolgd. Het naleven van rituelen is de ideologische basis van de traditionele Chinese samenleving en heeft nog steeds een grote invloed. In werkelijkheid hebben recente kritische studies over de aoïstische filosofie en het Chinese denken de contactpunten tussen de twee scholen opnieuw geëvalueerd, beide geïnspireerd door een spanning naar persoonlijke harmonie gebaseerd op collectief welzijn en sociale harmonie.