Grondbeginsel van homeopathische therapie is de wet van gelijkenis (similia similibus curentur) : in werkelijkheid al door Hippocrates ingeënt aan het begin van de geneeskunde, vindt het in Hahnemann tenslotte de juiste toepassing, waardoor het aan de basis staat van een nieuw en effectiever systeem van behandeling van menselijke ziekten, precies homeopathie genoemd. Samengevat, door zijn zorgvuldige observaties en zijn diepgaande afleidingen, zal de Saksische arts de gelijkvormigheidswet op deze manier gaan herformuleren: elke ziekte kan worden genezen, gebruikmakend in kleine doses (oneindig klein) die substantie van de natuur die wordt toegediend herhaaldelijk aan een gezond persoon, was ze in staat om symptomen te veroorzaken die lijken op die die behandeld moeten worden.

De andere nieuwigheid waarop het hele diagnostische en therapeutische systeem van de homeopathie is gebaseerd, is datgene waardoor de arts het kan oefenen en volledig begrijpt, om de natuurlijke psychofysische complexiteit van de mens te herkennen, een aspect dat de homeopathie als een echt holistisch medicijn ( olos in het Grieks betekent alles ) in staat om te respecteren, dat wil zeggen in de loop van elke pathologie, die eenheid van psyche en lichaam die ieder van ons is. Juist om deze reden zal een correcte homeopathische therapie uitgaan van de symptomen die de traditionele geneeskunde vaak lijkt te negeren, om het doel van de behandeling van de enkele ziekte, waarvoor de patiënt is bezocht, te verplaatsen naar de hele persoon die wordt begrepen als ziek, en zal gebruik maken van remedies die, op de juiste manier voorbereid, het vermogen hebben om de aangeboren vermogens van verdediging van elk wezen nieuw leven in te blazen en het zo te leiden naar een volledig natuurlijke genezing, die zich allereerst zal uitdrukken met een ooit besliste verbetering van zijn emotionaliteit.

Laten we hier echter stilstaan ​​bij het bestaan ​​van verschillende stromingen, in de dagelijkse praktijk van de homeopathische geneeskunde, waar er evenveel manieren zijn om homeopathische geneesmiddelen toe te dienen, en we proberen te begrijpen waar deze fragmentatie ontstaat, die al aanwezig was ten tijde van de Hahnemann zelf, die een hele alinea van de Organon opdroeg aan de kunst van het helen (§ 273).

Proceso Sanchez Ortega, verheven homeopaat van de Mexicaanse school, die onlangs stierf, beschrijft in dit verband in essentie vier verschillende manieren om de homeopathie professioneel te benaderen: de eerste is typerend voor die doktoren van de traditionele school die, hoewel slecht op de hoogte van homeopathische principes, zoals meng echter de twee methoden verschillend (de traditionele, dat wil zeggen, de homeopathische methode); dicht bij deze zet hij diegenen die, verleid door het gevarieerde aanbod van alternatieve methodologieën, homeopathie benaderen, meestal op basis van een allopathisch criterium, verschillende technieken behorend tot andere specialisaties (acupunctuur, chiropractie, fytotherapie, enz.): Ortega noemt deze almachtige artsen of eclectisch, maar ongetwijfeld nog verre van echte homeopaten. Op een hogere trede stelt de Mexicaanse arts complexisten en pluralisten, overtuigd slechts in een deel van de Hahnemanniaanse principes. Dan komen de onwetenschappers, die, zonder de reële en unitaire complexiteit van de mens te hebben begrepen, er steeds meer van overtuigd zijn dat, in elke fase van zijn lijden, het nodig is om die ene remedie te gebruiken die deze kan respecteren en hem altijd kan genezen ziek!

Maar Ortega voegt er nog een toe aan deze categorieën, die we tot nu toe nog niet hebben genoemd: hij noemt ze het transcendente, de professionals van de homeopathie, zij die de ziekte beschouwen als het effect van een aards bestaan, in haar geheel of in contrasterende vorm. deels met de intieme, instinctieve en vaak onbewuste emotionele spanning van elk wezen, om het leven in zijn volheid van realisatie te leven. Deze existentiële volheid, door deze homeopaten als de enige bron van stabiel psychofysisch welzijn ingegeven, is alleen vervuld wanneer de persoon altijd en in ieder geval ten opzichte van de menselijke aard van hem en anderen komt te werken.

Met andere woorden: de mens, genezen in het lichaam, maar vooral in de geest, zal het transcendente wezen bij uitstek zijn, of degene die geleidelijk de volledige capaciteit en vrijheid tot liefde heeft herwonnen, terugkeert om in harmonie met die energie te handelen vitale coördinator en reparator, wat een fractie is van de kosmische energie die de hele schepping bestuurt.

Ten slotte zijn er een aantal veel voorkomende plaatsen op homeopathische geneesmiddelen, die echter de verspreiding ervan verminderen, en die bij voorbaat al ontmoedigend zijn voor diegenen die hun toevlucht willen nemen tot andere behandelingsmethoden dan traditionele geneesmiddelen.

Een zeer wijdverbreid gerucht is dat over de tijden, vaak als te lang beschouwd, waarmee homeopathie zou kunnen herstellen van ziekten. Zoals we al hebben geprobeerd duidelijk te maken, in tegenstelling tot veel voorkomende therapeutische benaderingen, is homeopathie niet tevreden met het onderdrukken van de lokale symptomen, op straffe van hun snelle terugkeer bij de opschorting van de behandeling, maar heeft als doel de stoornissen permanent te helen, zonder noodzakelijkerwijs te hoeven vernieuwen, voor langdurige tijden hebben stoffen die al een gunstig effect hadden, zoals vaak het geval is met synthetische drugs, waarvan de patiënt vaak belandt, ook onaangename bijwerkingen. Met andere woorden, daarom is de tijd die nodig is om homeopathische therapieën te genezen in feite de tijd die de persoon nodig heeft om te genezen, dat wil zeggen, om zichzelf definitief te bevrijden van zijn kwalen.

Een andere onnauwkeurige verklaring met betrekking tot homeopathie is dat volgens die, gebruikmakend van ziekten die vaak extreem verdund zijn voor de behandeling van ziekten, het zo is dat met de traditionele methoden die in gebruik zijn, in veel formuleringen van remedies het niet langer mogelijk is om enig spoor van de zaak te vinden origineel, zou hun therapeutische actie eenvoudig gebaseerd zijn op een triviaal placebo-effect, resulterend uit de specifieke dispositie om te luisteren en de interesse in patiënten van homeopathische artsen. In dit opzicht vergeten we echter te vaak dat we op een verstandige manier antwoorden op een vraag die wordt gesteld door de duidelijke curatieve werking van homeopathische geneesmiddelen voor veel pasgeborenen en voor huisdieren of landbouwhuisdieren, levende wezens die vanwege hun minder complexiteit dan het volwassen menselijke individu in goede gezondheid, ze zijn op geen enkele manier suggestief.

Tenslotte omvatten veel homeopathie onder de vele modes, per definitie passerend: het is in plaats daarvan evident als homeopathie, beginnend bij het abstracte concept van vitale energie, en hiernaar terug te keren, en uiteindelijk een betekenis van volledige betekenis te geven, zoals we hebben geprobeerd uitleggen, zichzelf verder zetten dan elke mode, zonder ruimte en zonder tijd, met als enig doel de herontdekking van de eenvoud en oorspronkelijke diepte van de mens als de juiste helft tussen de ongebreidelde banaliteit, die als doel heeft de persoon in een instrument te transformeren, en de complicatie ontmoedigend, wat de mens het idee van zijn onbegrijpelijkheid voedt en zo de deur opent voor dogmatismen en allerlei manipulaties.

We kunnen dus concluderen dat het opperste doel van de homeopathie niet alleen is om de mens te bevrijden van zijn lijden, maar om dit resultaat te verkrijgen als een resultaat van een eigentijdse vernieuwing van zijn manier van denken en handelen, die hem zal leiden om zichzelf te herwinnen.

in toenemende mate van zijn natuurlijke neiging om de naaste lief te hebben, als een gevolg van het respect en volledig begrip van zichzelf, voor wiens prestatie homeopathie zeker kan bijdragen als een hulpmiddel van ongeëvenaard nut.