Om de figuur van Ramakrishna, een van de belangrijkste goeroes en mystieke figuren van de laatste 2 eeuwen, te begrijpen, is het noodzakelijk iets te weten over de context waarin hij leefde.

Op dat moment vond in de toenmalige Bengalen de Bengaalse Renaissance plaats, een belangrijke artistieke, filosofische, intellectuele, sociale en spirituele beweging die probeerde de ware geest van India te doen herleven, om de bestemming van zijn eigen bestemming terug te nemen.

Jongeren hebben de oude teksten herontdekt die nu verloren zijn gegaan in de duisternis van lege rituelen, waarvan de betekenis niemand zich herinnerde.

Karakters van het kaliber van Tagore en Ram Mohan Roy begeleidden intellectuelen en kunstenaars naar een herstel van echte nationale wortels om uit de stagnatie waarin de samenleving leefde, te komen.

Temidden van deze context maakte een unieke spirituele leider plaats, vooral wanneer hij in het midden van al deze kunstenaars, geleerden, politici en intellectuelen werd geplaatst.

Lees ook Hare Krishna-beweging, wat is het >>

Gadadhar wordt Ramakrishna

Ramakrishna Paramahansa werd geboren onder de naam Gadadhar Chattarjee in een klein dorpje op het platteland, niet ver van Calcutta. Al op jonge leeftijd had de jongen ervaringen van trance en mystieke extase volledig spontaan en in omstandigheden zonder ware eruditie.

Hij hield van het theater en leerde Puranische legendes door deze kunst, die hij op miraculeuze wijze in zowel mannelijke als vrouwelijke delen beoefende.

Toen hij opgroeide, verhuisde hij naar Calcutta, waar hij priester werd in de tempel van Dakshineswar en later Sarada Devi tot vrouw nam.

Na verloop van tijd begon de stem van deze priester te circuleren op zijn onorthodoxe manier, waarschijnlijk krankzinnig, maar hij toonde niettemin een briljant genie in zijn schijnbare waanzin .

Wie Ramakrishna kende, door zowel de mensen als de topexperts beschouwd als een avatar, een incarnatie van het Goddelijke, vertelt het als een uiterst eenvoudige persoon, zelfs een onnozel, op de manier van de "goddelijke asinitade" waarvan Giordano Bruno schreef.

Toch was hij in zijn eenvoud van geest in staat om alle heiligste teksten te interpreteren met een nooit eerder geziene diepte. Zijn religieuze praktijk was eenvoudig en tegelijkertijd dapper complex.

Om hem te horen deed hij alleen de Goddelijke Moeder in alles aanbidden alsof het meer dan echt was. Zij was de enige aanwezigheid waarmee ze met mensen en objecten omging. Niet zelden werd hij gezien terwijl hij met standbeelden praatte of voedsel aanbood dat aan katten was gewijd.

De Moeder was overal voor hem .

Het revolutionaire aspect van Ramakrishna

De revolutionaire complexiteit van zijn figuur was de totale openheid voor elk spiritueel pad, tot het punt om in zijn figuur spirituele ervaringen te kunnen verzoenen die tot dan toe onverenigbaar werden geacht.

We hebben je relatie met de Goddelijke Moeder genoemd, zoals degene die je hebt met een persoonlijke goddelijkheid.

Ramakrishna accepteerde echter ook om de monistische weg van Advaita te beoefenen, afstand te doen van het concept van persoonlijke goddelijkheid met attributen, zichzelf te verliezen in absolute vormloze transcendentie .

Vandaar keerde hij terug en ging door met het beoefenen van beide aspecten als waar en niet als onverenigbaar.

Niet alleen dat, om de fundamentele eenheid van alle spirituele paden te demonstreren, hij een christen werd, rechtstreeks Christus ervoer, en later ook een moslim, als een vurige aanbidder van Allah.

Hindoe, christen en moslim, devotionele menigte met een bredere kennis dan alle geleerden van India. Maar hoe spreidde hij zijn ervaring uit?

Hij bleef zijn leven in de tempel voortzetten, zeer rustiek, zonder enige vermelding, in aanwezigheid van een paar discipelen.

Hij onderwees met een eenvoudige en figuurlijke taal, zoals sprookjes uit het land, waarmee hij zielen naar zelfvervulling richtte.

Zijn belangrijkste discipel was Swami Vivekananda .

Van tijd tot tijd werd Ramakrishna vergezeld voor de gelegenheid om te luisteren naar devotionele liedjes, waar hij vooral van hield. Hij liet geen geschreven tekst achter, zijn leven werd verteld door zijn discipelen. Heel vaak ging hij naar de staat Samadhi in aanwezigheid van de discipelen, en vanuit die toestand gaf hij leringen met zijn altijd zeer emotionele doen. Hij stond ook bekend om zijn speciale relatie met vrouwen.

Ondanks zijn huwelijk heeft hij nooit het huwelijk voltrokken. Ze verwant met vrouwen alsof ze een vrouw was, soms gekleed als een vrouw.

Bij haar dood, toen ze de vrouw vroegen die ze had achtergelaten zoals ze was, antwoordde ze huilend dat ze niet verdrietig was omdat ze haar man had verloren, maar omdat ze het gezelschap van de levende Kali was kwijtgeraakt.

In een tijdperk van religieus fundamentalisme en culturele ups en downs zoals vandaag, zou de herontdekking van een figuur als Ramakrishna fundamenteel zijn. Het is het levende voorbeeld van een nieuw model geweest, het heeft aangetoond dat alle religies waar en heilig zijn en vrij kunnen worden geëxperimenteerd. Religieuze en spirituele muren zijn obstakels voor de geest.

Misschien is het geen toeval dat hij vóór zijn dood voorspelde dat hij in het midden van de eenentwintigste eeuw zou terugkeren naar het gebied van Centraal-Azië net boven het Midden-Oosten. Misschien is na de Bengaalse Renaissance de goddelijke gek van plan om opnieuw een grotere Renaissance te beginnen.