Curvy yoga: zijn de "bochten" echt het probleem?

In de afgelopen jaren zijn de campagnes voor een meer natuurlijke en betaalbare schoonheid vermenigvuldigd; miljoenen meisjes vechten om de dictaten opgelegd door de mode te vernietigen die vrouwen toch allemaal willen, allemaal reageren op dezelfde strikte esthetische canon.

In het kielzog van deze lovenswaardige rebellie is er een hele nieuwe trend in yoga . We hebben vele malen gesproken over de vele stijlen die geboren zijn uit deze discipline, maar in dit artikel verkennen we een nog steeds weinig bekend universum: de zogenaamde curvy yoga, waarbij "bochtig" betekent gericht op mensen die meer van vlees houden.

Geboorte en filosofie van curvy yoga

De curvy yoga is geboren vanuit de veronderstelling dat yoga een discipline is die gereserveerd is voor mensen met een lange ledemaat, dun en "mooi", waarschijnlijk omdat tijdschriften en sites vol staan met modellen op de mat.

Zo zijn steeds meer vrouwen, symbolisch geleid door Anne Guest Celly, oprichter van de Curvy yoga-organisatie, begonnen sociale netwerken foto's van zichzelf of bochtige meisjes aan te brengen die asana's beoefenen om te laten zien dat iedereen yoga kan doen, ongeacht wat de maat die ze dragen.

Er zijn ook georganiseerde lessen gewijd aan curvy yogi's die worden gehouden door leraren die afgestudeerd zijn in "curvy yoga", die in het bijzonder voorbereid zijn op de behoeften van dit type student. Op het youtube-kanaal van de organisatie zijn er video's waarin Anne uitlegt hoe ze de asana's in harmonie met die fysieke vorm kunnen aanpassen.

Bovendien, hoewel deze lessen nominaal voor iedereen toegankelijk zijn, zijn ze in werkelijkheid duidelijk gericht op bochtige studenten die verzekerd zijn van een niet-competitieve, respectvolle en serene omgeving .

Een goed uitgevoerde en boeiende site, een cursus yoga docenten, een online winkel completeren het aanbod van Anne voor haar studenten.

Stereotypen over yoga, hoe ze te breken

Curvy yoga: een merk om over na te denken

Deze ogenschijnlijk positieve en ongevaarlijke yogische beweging verbergt, naar mijn mening, structureel fragiliteit, zowel vanuit een "technisch" als een "filosofisch" oogpunt.

Na de yogische sfeer, zijn er twee reflecties die naar voren komen.

Het is nogal onverschillig voor de aanname dat een bochtig persoon ook een persoon is die niet erg is opgelost of anderszins bijzonder veeleisend: misschien zal hij geen volledige behendigheid missen (vooral in de meest dynamische praktijken), maar er wordt helemaal niet gezegd dat hij meer behoeften heeft dan een student met lange ledematen ; bijgevolg is het niet zeker dat deze laatste ongetwijfeld is opgelost of specifieke aandacht behoeft, alleen omdat deze slank is. De fysieke massa is slechts een van de vele elementen die de yogakarakteristieken van een leerling bepalen en zelfs niet de belangrijkste (cardiale of wervelproblemen kunnen veel meer bepalend zijn), daarom is de veronderstelling dat bochtige yogi's op een of andere manier onscherp zouden zijn "Anders" dan andere yogi's in relatie tot hun gewicht.
Aangezien de term 'curvy' de architraaf van deze hele organisatie is, zou het belangrijk zijn om te begrijpen wat er met deze term wordt bedoeld: wanneer is ze curvy ? Blijven de verschillen met een student met lange ledematen alleen in de vrijgevigheid van vormen zitten of liggen ze ook ten grondslag aan specifieke problemen die verband houden met het grotere lichaamsgewicht (cardiale, gewrichtsproblemen, enz.)? Zo ja, hoe kunnen deze klassen dan tegelijkertijd voor iedereen toegankelijk zijn? Of is het gewoon een vraag, om zo te zeggen, "sociaal" of heb je liever homogene klassen omdat je de mogelijke vergelijkingen tussen studenten beperkt? Dit basisknooppunt moet worden ontbonden, omdat de geloofwaardigheid van het hele concept van 'curvy yoga' erop is gebaseerd.

Stoppen met de kleding van de leraar en het dragen van die van de gewone vrouw, er duiken andere verbijstering op:

Deze zelf-gettovorming van bochtige studenten, die zichzelf ipso facto "anders" noemen dan de anderen, is niet overtuigend. Elke leraar weet dat er voor hem complexe mensen zijn met elk hun eigen fysieke of persoonlijke problemen: de vaardigheid ligt ook in het weten hoe modulaire lessen voor elke persoon kunnen worden voorgesteld, zodat iedereen profijt kan hebben van psycho-fysieke voordelen. Waarom zouden mensen in het vlees zichzelf uitsluiten tot het punt van het vestigen van een beweging die uitsluitend voor hen is gereserveerd? Is het gebrek aan verschillende mensen in heterogene klassen om de praktijk te delen niet een groot verlies van vriendschap, geestelijk en energie?
Het idee dat yoga is voorbehouden aan slanke mensen is echt heel oppervlakkig en vermindert de grote culturele diepgang die het met zich meebrengt. Het gevoel van competitie en onderliggende jaloezie die curvy yogi's kunnen verbergen, zorgt ervoor dat er een geest van concurrentie ontstaat die volledig vreemd is aan dit universum. Als je de pech hebt gehad om "fitness yoga" -lessen te zijn (en er zijn ...) of in elk geval niet erg gastvrij, is het voldoende om het geduld te hebben om de juiste omgeving te vinden, vriendelijk, aardig en bovenal open voor iedereen.

Het belang van gefocust blijven op de praktijk

Diversiteit, zowel fysiek als cultureel, moet altijd worden beschouwd als een rijkdom en een instrument van groei. Uitsluiting, zelfs indien gekozen, is een gevaarlijke weg die de omhelzing van de referentiegemeenschap (in dit geval de yogische gemeenschap in zijn geheel) in de naam van "Wij zijn anders" naar voren brengt. Anders dan wie? Maakt het gewicht op de schaal dat we van elkaar verschillen?

Het zou raadzaam zijn om deze ontwrichtende stromingen niet te voeden, omdat ze op hun eigen manier weerspiegeld worden in opstandige wrok die in yoga niet de minste ruimte zou moeten hebben. We zijn allemaal yogi's op de mat, elk met zijn beperkingen, problemen en behoeften. De taak van de leraar is om deze verschillen te harmoniseren in een les die zowel diepgaand als stimulerend is .