" Er is een geheim verband tussen traagheid en geheugen, tussen snelheid en vergetelheid ", zegt Milan Kundera in zijn boek " La Lentezza " (1995). Sterker nog, als we zouden nadenken over onze beste herinneringen, zouden we ons realiseren dat de meeste van hen samenvallen met de momenten van het leven gekenmerkt door kalmte en sereniteit : een zomeravond met vrienden, een vakantie, een zondag in familie, een diner bij kaarslicht.
Integendeel, we hebben de neiging om niet met plezier te onthouden - of helemaal niet te onthouden - de momenten waarop we verplicht zijn om te rennen zonder te stoppen, of periodes van stress.
Desondanks lijkt onze samenleving een richting te hebben gevolgd die ons verder van een langzame en serene levensstijl verwijdert.
Geobsedeerd door concurrentievermogen, efficiëntie en productiviteit, lijken veel mensen ' hyperactief' : ze blijven werken zodra ze naar huis terugkeren, ze beschouwen nietsdoen als een verspilling van tijd en hebben over het algemeen veel stress.
Laten we eens kijken wat de voorstellen zijn om deze trend om te keren en het juiste ritme te vinden om gezondheid, welzijn, werk en sociaal leven te combineren.
De lof van traagheid
Toonaangevende, behoren tot de snelste en meest agressieve lijken de sleutels te zijn tot zakelijk en sociaal succes, maar er zijn dingen die langzaam moeten worden gedaan en, als ze in versneld tempo worden gedaan, betalen ze de prijs in termen van gezondheid en geluk.
De obsessie om meer en meer te doen in minder tijd is een verslaving geworden, in een soort van afgoderij waardoor we goede gewoonten verliezen met betrekking tot voedsel, werk, familie, sociaal en zelfs seksueel leven.
Dit zijn enkele van de ideeën die in 2004 werden geuit door de Canadese journalist en schrijver Carl Honorè in zijn bestseller " Praise of slowness " (" In Praise of Slow: How to Worldwide Movements daagt de Cult of Speed uit " in de originele versie).
Het voorstel van de auteur is een uitnodiging om de excessen van 'turbocapitalisme' tegen te gaan door het tempo van activiteiten te vertragen en vooral door bewust van richting te veranderen: niet bang zijn voor inactiviteit .
Tien jaar na de publicatie van dit boek schrijft de Italiaanse neurobioloog Lamberto Maffei, voormalig directeur van het CNR Institute of Neuroscience, een essay met dezelfde titel. Het is een verder " Lof van de traagheid " (2014) dat reflecteert over de mogelijke gevolgen van de overgang van een langzame gedachte naar een snelle gedachte veroorzaakt door de hectische dynamiek van het nieuwe millennium.
De publicatie van twee teksten met dezelfde titel is belangrijk en kan worden gelezen als een teken van een zekere existentiële, filosofische en sociale onbehagen tegenover een historische periode die gedomineerd wordt door het binnendringen van e-mails, meldingen en herinneringen, zelfs op momenten die gewijd zijn aan vrije tijd .
Creatieve luiheid, tips om niets te doen
De ziekte van die tijd: de relatie tussen waanzin en gezondheid
Ook op medisch gebied is er een reflectie op de relatie tussen tijdsperceptie, hectische levensritmen en gezondheid. Volgens de Amerikaanse arts, Larry Dossey, kan obsessie met tijd onze gezondheid diepgaand beïnvloeden en bijdragen aan de verspreiding van een van de belangrijkste doodsoorzaken, hartaandoeningen.
In een van zijn boeken, " Space, Time and Medicine ", noemt Dossey de ziekte van die tijd de overtuiging dat je niet genoeg tijd hebt en dat je steeds sneller moet "trappen" om het tempo te houden in de korte tijd beschikbaar.
De ziekten en aandoeningen veroorzaakt door hectische ritmes zijn talrijk, waaronder angst, slapeloosheid, depressie, hypertensie, obesitas, gastro-intestinale, dermatologische en cardiale problemen, tot in het extreme geval van overlijden.
Karoshi: een dramatische realiteit om over na te denken
Mita Diran, een 24-jarig Indonesisch meisje, werkte voor een reclamebureau dat elke dag overwerkt. Bijna altijd kwam hij bij zonsopgang thuis om snel weer aan het werk te gaan. Op een dag, in 2013, schrijft hij op Twitter dat hij 30 opeenvolgende uren heeft gewerkt en na een paar uur sterft aan een hartaanval.
De geschiedenis van Mita is gekoppeld aan die van andere duizenden mensen uit de werkelijkheid die bekend staat als "Karoshi", een Japanse term die kan worden vertaald als de dood als gevolg van overwerk . Veel gevallen van overlijden door overbelasting zijn ook erkend in andere Aziatische en Europese landen. In China, waar dit fenomeen ' guolaosi ' wordt genoemd, rapporteerde een rapport van de Chinese Communistische Jeugdliga dat er schattingen waren dat meer dan 600.000 mensen per jaar stierven door werkgerelateerde stress . Er zijn ook zaken geregistreerd in Europa, waarvan de bekendste een 21-jarige jongen is die stierf na 72 uur ononderbroken werk in de Londense vestiging van de bank Merrill Lynch.
Gegeven deze realiteit in landen waar productieniveaus mensen ertoe hebben aangezet werkpatronen te ondersteunen die de menselijke mogelijkheden overstijgen met dramatische gevolgen voor de gezondheid, moeten we onze ogen richten op onze samenleving en ons leven, nadenken over de weg die we nemen en om ons af te vragen of we deze gevaarlijke grens ook niet naderen.
We zouden kunnen beginnen nadenken over kleine dingen, ons afvragen of, bijvoorbeeld, smartphones die altijd aan staan en verbonden zijn - in plaats van ons leven te vereenvoudigen - ze ons niet hebben geleid naar een levensstijl met steeds onnatuurlijkere ritmes, onze nutteloze momenten onderbreken en de grenzen geleidelijk verleggen tijd die we besteden aan gezonde activiteiten voor lichaam en geest.
Het herontdekken van de voordelen van traagheid kan de sleutel zijn tot een gezonder leven dat onze grenzen als menselijke wezens respecteert.
