De aard van de relatie tussen patiënt en therapeut is een van de hoofdthema's waarop het wetenschappelijke debat zich richt op de effectiviteit van verschillende zorgsystemen.
In het bijzonder heeft medische antropologie gewezen op de kritieke aspecten van deze relatie die, indien niet geconstrueerd volgens specifieke methoden, onjuiste diagnose en therapeutische voorschriften kunnen genereren.
Het belang van dialoog
De dialoog tussen patiënt en therapeut is een van de aspecten die de resultaten van het genezingsproces beïnvloeden. Veel van de informatie die de therapeut nodig heeft om de diagnose te kunnen stellen en de juiste behandeling te kunnen geven, hangt af van wat de patiënt vertelt over zijn ziektetoestand.
De overgang van de subjectieve ervaring van ziekte of ziekte ( ziekte ) naar de definitie van een diagnose door de therapeut ( ziekte ) moet - waar mogelijk - plaatsvinden door middel van twee fundamentele en complementaire acties:
- Observatie van de betrokken organen of delen van het lichaam.
- De interpretatie van de woorden van de patiënt.
Het overkwam ons echter allemaal om naar een dokter te gaan en het bezoek met een gevoel van ontevredenheid te verlaten vanwege het gebrek aan echte en diepgaande communicatie.
Soms heeft men de indruk niet in het proces te worden ondervraagd om de staat van gezondheid en welzijn te herstellen, maar eerder om het passieve doel te zijn van de observatie door de arts van onze fysiologische toestand.
De ziekte volgens Ayurveda: het belang van de innerlijke wereld
Waarom faalt de dialoog soms?
De oorzaken die dit belangrijke communicatieproces belemmeren, kunnen worden gezocht in de klassieke notie van ziekte die is gebouwd door de westerse geneeskunde.
Dit medische systeem beschouwt de ziekte in feite als het slecht functioneren van één of meer delen van het lichaam als gevolg van biologische oorzaken . Volgens deze opvatting kunnen lichaamsdisfuncties volledig worden begrepen door observatie met het blote oog of door het gebruik van medische apparatuur.
De categorie ziekten die op deze locaties is gebouwd, heeft onvermijdelijk geleid tot meer aandacht voor de pathofysiologische processen en tot het bevoorrechten van de waarneembare en meetbare aspecten van de ziekte ten koste van de subjectieve aspecten die door de ervaring van elk individu zijn voortgebracht.
Daarom hebben we de neiging om te overwegen dat de therapeut "het voor zichzelf kan doen" zonder samen met de patiënt onderzoek te doen naar de oorzaken van de ziekte. Er wordt geen aandacht besteed aan de specificiteit van elke patiënt en de subjectieve aspecten van de ervaring van de ziekte worden onderschat, wat van fundamenteel belang kan zijn voor de realisatie van een correcte diagnose en dus voor genezing.
De consequenties van dit concept in de medische praktijk zijn:
- de marginalisatie van de communicatieve daad in de relatie tussen patiënt en therapeut.
- depersonalisatie en standaardisatie van zorgprocessen.
Juist om deze redenen is een begrip van een ziekte die te sterk gebonden is aan biologische aspecten een van de grootste beperkingen van de westerse geneeskunde en is het onderwerp van talloze kritieken en pogingen tot transformatie die kijken naar de voorbeelden die worden geboden door traditionele en holistische geneeskunde.
Op weg naar een effectief therapeutisch pad
Binnen de gevarieerde wereld van holistische, alternatieve, traditionele en onconventionele geneesmiddelen worden het begrip ziekte en de relatie tussen patiënt en therapeut op een totaal andere manier gebouwd.
De patiënt neemt actief deel aan het genezingsproces door tijdens de verschillende therapeutische fasen te communiceren en tussenbeide te komen.
De therapeut is daarentegen niet alleen geïnteresseerd in de somatische aspecten van de patiënt, maar ook in de biografische, psychologische en sociale aspecten, en draagt zo bij aan de personalisatie van de therapeutische relatie.
Momenteel herleest de westerse geneeskunde het relationele aspect en daarmee het belang van een echte communicatie tussen arts en patiënt. Deze communicatie moet gebaseerd zijn op vertrouwen en moet zelfs de meest intieme en beschamende aspecten met betrekking tot de ziekte kunnen uitdrukken.
Het pad zal zeker lang zijn en we weten nog steeds niet wat de resultaten van deze verandering zullen zijn, maar het is interessant op te merken dat net binnen het biomedische systeem de basis gelegd wordt voor de transformatie naar een relationeel medicijn, waarin het vermogen om te luisteren moet in staat zijn om niet alleen het aspect van lichamelijk lijden te begrijpen, maar ook al die andere elementen die, bij elkaar opgeteld, onze gezondheidstoestand en welzijn bepalen.
