Waarom de Werelddag van de zieken
Op 13 mei 1992 stelde Johannes Paulus II deze dag in naam van iedereen die vóór de pathologie was, de onbalans in lichaam en geest. Een feest dat ook familieleden raakt en van absolute steun wil zijn. De paus had deze gelegenheid gezien als " een speciaal moment van gebed en delen, van het aanbieden van lijden " .
Een jaar eerder was hij gediagnosticeerd met de ziekte van Parkinson en pas later werd wereldwijd nieuws gemeld. Hij had al begrepen dat de ziekte zou degenereren en hij was er vast van overtuigd dat hij een kans wilde creëren om terug te keren naar het reeds onderzochte onderwerp lijden . Pijn als een evolutionair proces, op één of andere manier. De woorden van de katholieke religie zijn die van " lijden als heilig en verlossend door Christus ", zoals geschreven in zijn apostolische brief Salvifici Doloris.
Minder dan tien jaar na de oprichting van deze belangrijke viering, precies in het jaar 2005, kreeg 11 februari een belangrijk en bijzonder belang, omdat het het jaar was waarin een ernstige vorm van ontsteking (sepsis) de dan veroorzaakt Paus de dood.
Dezelfde dag in 2013 kreeg nog een andere belangrijke betekenis, omdat Paus Benedictus XVI zijn ontslag had aangekondigd en zijn afnemende gezondheid als reden voor zijn gebaar had genoemd.
Vier de volheid van het leven
Deze dag werd opgezet met een specifieke bedoeling: om de volheid van het leven te vieren . Het is veelbetekenend dat het slechts een paar dagen na de Wereldkankerdag (4 februari) is. Of je nu een gelovige bent of niet, het is belangrijk om stil te staan bij wat het betekent om de gelegenheid te hebben om op je voeten te lopen, lang te leven en te ademen, ogen te hebben om te zien en om aan te raken. Het leven moet nooit als vanzelfsprekend worden beschouwd.
De verschillende vieringen met betrekking tot deze dag omvatten 4 belangrijke actieterreinen :
- die van het animeren van de verschillende omgevingen van het leven en werk van de samenleving en de christelijke gemeenschap tot het thema van de dag (bijvoorbeeld: scholen, ziekenhuizen, kerkelijke of vrijwillige verenigingen, flatgebouwen en families, plaatsen van instellingen, gevangenissen, apotheken, markten, ...);
- dat van training in de problemen van de wereld van gezondheid en zorg (met conferenties, ronde tafels, debatten, cursussen, professionele bijwerking en gezondheidseducatie, ...);
- die van de liturgische viering met momenten van catechese (mis en olie van de zieken, Via Crucis, recitatie van de rozenkrans, processies met Jezus in de eucharistie of met het beeld van OLVrouw van Lourdes in de straten van de buurt of de gangen van de ziekenhuizen, ...);
- ten slotte die van het getuigenis van liefdadigheid met specifieke tekenen van aandacht en zorg voor degenen die lijden en hun gezinnen (momenten van gemeenschapsfeest, huisbezoeken, voorbereiding en aanbod van eenvoudige geschenken, of een initiatief ten gunste van de zieken, dat zich uitstrekt over 'jaar).
Buiten religie, kan de vorm van overtuigingen waaraan men vasthoudt, voor al deze dagen een weerspiegeling betekenen van de voortdurende liefde die wordt gegeven aan degenen die niet gezond zijn. Omdat het is door liefde te geven, dat we het ook leren ontvangen . Omdat het door middel van training is om te helpen begrijpen hoe essentieel het is om onszelf te kennen door naar onszelf en anderen te luisteren.
Deze dag kan ook een gelegenheid zijn voor reflectie en verandering voor diegenen die vechten om hun ziekte te accepteren of om het als een soort straf te leven. Ziekte is een manifestatie en de genezing van het lichaam en van de ziel is ook een proces van zelfkennis.
In deze zin betekent genezing terug in contact komen met de genezende kracht van het lichaam, met de eigen emoties, zelfs die onderdrukt, en de therapeuten die we kunnen ondersteunen, kunnen ons systeem helpen "herstellen, opnieuw harmoniseren", de grenzen van zijn aard herontdekken, maar de toewijding en transparantie die we onszelf verschuldigd zijn, hebben we in de allereerste plaats nodig, geloof in een betekenis die verder gaat dan religieuze instellingen, een vitaal gevoel dat alle mensen gemeen hebben.
